Τρυφερή μνήμη

του Archibald macLeish (+1982)

Ναι. Όταν ο ζεστός καιρός φτάνει έξω απ' τις εποχές,

στο τέλος του χρόνου, πηγαίνοντας έναν χρόνο πίσω,

κι ο νοτιοδυτικός αέρας, που μυρίζει βροχή και καλοκαίρι,

γυμνώνει τα μεγάλα κλαδιά από τα φύλλα τους,

εσυ γύρω στο απόγευμα, στη Friedrichstrasse

ή στο Παρίσι, εσύ, πάνω στην αποβάθρα που φυσά,

σκορπώντας τα πεσμένα φύλλα μπροστά σου

με σκέψεις που αλλάζουν σαν τα γκριζα σύννεφα

δεν θα καταλάβεις για ποιο λόγο μια αιφνίδια τέρψη

σε επισκέπτεται, γιατί γεμίζουν δάκρια τα μάτια σου.

Θα σταθείς μέσα στον άνεμο του Ιουνίου και τα φύλλα

Πότε ήταν έτσι πριν, θα αναρωτηθείς. Mε ποια;...

Δεν θα μπορέσεις να το θυμηθείς, εκεί θα μείνεις,

νιώθοντας τον άνεμο να σου φυσά το πρόσωπο,

να μπαίνει στα μανίκια σου.

Θα μυρίσεις τα πεθαμένα φύλλα στο χορτάρι ενός κήπου,

θα κλείσεις τα μάτια: Mε ποια, θα πεις, και πού;...