Απόγευμα της 7ης Απριλίου. Λίγες ώρες πριν, σε ένα ηλιόλουστο καφενείο.Tι ωραία και διδακτική ιστορία! Για όσους μάλιστα έχουν την επιφύλαξη (ή την υποψία) ότι η ψυχανάλυση, οι επιστημονικές της προυποθέσεις και η πρακτική της υπήρξε για τον 20ό αιώνα ένας ελπιδοφόρος και άγονος μύθος που συντροφεύει το άλλο απελευθερωτικό όραμα (του σοσιαλισμού), η αφήγηση που μου εμπιστεύτηκαν δεν αιφνιδιάζει απολύτως. Ο γνωστός μου, για μια δεκαετία αναλυόμενος σε επώνυμη προσωπικότητα της σχετικής επιστήμης, κατάλαβε σε μια απ' τις συνεδρίες (ήταν η δεύτερη φορά που το αντιλαμβανόταν) ότι η σιωπηλή αυθεντία κοιμάται αντί να προσέχει την εξομολόγηση. Το πράγμα τον κλόνισε. Είχε προηγηθεί μια άλλη, μικρή απογοήτευση. Είχε δει να κυκλοφορεί στην αγορά ένα βιβλίο του "θεραπευτή" του, όπου στο βιογραφικό δεν αναφερόταν η ηλικία. Για να ακριβολογούμε, ο συγγραφέας την απέκρυπτε. Η σχέση τελείωσε εκεί. Ώσπου, μετά από ένα μήνα, ο ερευνητής του υποσυνειδήτου, για να μάθει την αιτία της απουσίας (μετά από τόσα χρόνια), τηλεφώνησε γεμάτος περιέργεια. "Νομίζω ότι δύο φορές δε με προσέχατε, με απογοήτευσε όταν κατάλαβα ότι μιλούσα στον εαυτό μου", απάντησε κομψά ο ερωτώμενος. "Ε, λοιπόν, για να μπορείς να μου μιλάς με την παρρησία αυτή, είναι εμφανές ότι δεν με χρειάζεσαι πια. Εχεις απαλλαγεί από όσα ξέρουμε. Χαίρομαι για το επιτυχές τέλος αυτής της πορείας."
Υ.Γ. Χαμογελώ πάντα όταν σκέπτομαι μια φράση του Ναμπόκοβ από το μαγικό αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Θυμήσου Μνήμη". Ξέρουμε πόσο "εκτιμούσε" ο ρώσσος συγγραφέας τις θεωρίες του Φρόιντ για την ψυχανάλυση. Θέλοντας κάπου να μιλήσει για την εποχή που τον εγκυμονούσε η μητέρα του, λέει (παραθέτω από μνήμης) με το απαράμιλλο χιούμορ του: "τότε, λοιπόν, ήμουν έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας μου και όπως όλοι βέβαια μισούσα με πάθος τον πατέρα μου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου