Το παλιό σημειωματάριο

Απ' το παλιό σημειωματάριο διασώζουμε ορισμένες καταγραφές, κυρίως σκέψεις που θεωρούμε εκμεταλλεύσιμες για μελλοντική χρήση. Πέταξα σήμερα έναν από τους ημεροδείκτες του 2010. Ορισμένες σημειώσεις απ' όσες μετέγραψα είναι δικές μου, άλλες διακρίνω ότι προέρχονται από ξένη ανάγνωση.

Ι α ν ο υ ά ρ ι ο ς, 2010: «But old folks, many feign as they were dead» («Ρωμαίος και Ιουλιέτα»). «Οι φόβοι μας δεν είναι το κύριο μέρος της ιστορίας μας;». «Η μνήμη είναι η ψυχή των γεγονότων». «Κριτική: εκδίκηση της διάνοιας απέναντι στο έργο» (προσέγγιση που υφολογικά μου θυμίζει περασμένο αιώνα). «Η συνηθέστερη νεοελληνική έκφραση αλτρουισμού: Ο ρόλος εκείνου που προσφέρεται στο λεωφορείο να χτυπήσει το εισιτήριο των άλλων».

Φ ε β ρ ο υ ά ρ ι ο ς, 2010: «Στιγμή που θα αποκτήσει αξία στο μέλλον, σαν μια καλά επιλεγμένη μετοχή» (στίχος από το βιβλίο μου «Τέσσερις Εποχές»). «Το μόνιμο θάμβος μπροστά στο παράδοξο της μακροβιότητος». «Η λέξη σβήνει το πράγμα και βάζει στη θέση του μιαν άυλη ουσία». «...έρωτας προς τα απόντα». «Τα τεράστια γυναικεία εσώρουχα, στη λαϊκή, έχουν μιαν εδεμικής καταγωγής αθωότητα». «Πώς είναι δυνατόν μια μεταποιμενική κοινωνία να έφτιαξε το σαρκαστικό για τον εαυτό της γνωμάτευμα "Δώσε θάρρος στον χωριάτη να ανέβει στο κρεβάτι"»; 

Μ ά ρ τ ι ο ς, 2010: «...διαπιστευτήρια ευαισθησίας». «Τα "Ήταν", που απέναντί τους τώρα φοβόμαστε ή ρεμβάζουμε». «...όπως κάποιοι οραματιστές, στην Τήνο του '50, που εκστόμιζαν ξαφνικά μιαν εικόνα μαγικής ομορφιάς». 

Α π ρ ί λ ι ο ς, 2010.: ...«ο οφθαλμίατρος έβαλε στην αίθουσα αναμονής Τρίτο Πρόγραμμα όταν είδε πως περιμένει ο συγγραφέας». «...διότι δεν φτιάχνει πάντα ποιήματα η ποίηση». «...να πάψω να κάθομαι μέσα μου». «...ο μυστικισμός τού μοναχικού, που περιέρχεται το άδειο καλοκαιρινό άστυ». «Μόνον δίνοντας νόημα σε ό,τι κοιτάζω σημαίνει ότι βλέπω». 

Μ ά ι ο ς, 2010: «Το αίσθημα του ιερού κατάγεται από το φόβο του χρόνου». «Ύστερα, μιαν ωραία ημέρα, εκείνη δεν ξανάρθε πια κι αυτός δεν κατάφερε να μάθει τίποτε για εκείνη» (η τελευταία φράση από την "Καρδιά", διήγημα του Γκοφρέντο Παρίζε). «"Στα κείμενά σου μπορώ να βρω όποιο συνώνυμο δυσκολεύομαι να ανακαλύψω", είπα στον Ευγένιο Α. "Αυτό θάθελα να το γράψεις", μου απάντησε, δείχνοντας κολακευμένος. "Μα είναι σαν ο Θεός να ζητάει από έναν συνθέτη με βαθιά πίστη να κάνει πιο κατανυκτικό ένα Credo", είπα με ετοιμότητα που συνήθως δεν έχω». «...όπως το δάσος είναι ανύποπτο για το πριονιστήριο» (στίχος από ανέκδοτο ποίημα). «"Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας": μια αρλούμπα που θαυμάζεται, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Θέλετε ένα ποίημα για την ομορφιά και έναν πραγματικό ήρωα; "Φληβάς, ο Φοίνικας", του Έλιοτ. Αφορά έναν ωραίο πνιγμένο, αλλά κυρίως (κυρίως!) την ανθρώπινη μοίρα».

Ο κ τ ώ β ρ ι ο ς, 2010: «Ανισότιμες εικόνες του ταξιδιού. Κάποιες με βάρος υπαρκτικό, ας πούμε, κονιορτοποιούν τις υπόλοιπες. Ο γεράκος με την υπερβολική κύφωση που κατευθύνεται αργά στη γωνία του εστιατορίου (Βιέννη). Η εμφανής, φιλάνθρωπη συγκατάβαση του σερβιτόρου και του ιδιοκτήτη. Λίγο πριν φύγω μού απευθύνει το λόγο. "Από πού είστε;" Ο προθάλαμος του τέλους, ζωγραφισμένος μ' αυτή την ευγένεια και την ...(δυσανάγνωστο)».

Ν ο ε μ β ρ ι ο ς, 2010: «Τα κουαρτέτα του Ντεμπισί κρατούν ακόμα, αλλά μετά βίας, έναν ιστό. Είναι στο όριο να διαρρήξουν και να χάσουν τη συνοχή του μουσικού ήχου».

Πετάω με τις σελίδες του ημεροδείκτη άπειρες σημειώσεις: ραντεβού, πληρωμές, αριθμούς τηλεφώνων, κωδικούς, ηλεκτρονικές και ταχυδρομικές διευθύνσεις. Παρά λίγο να μου ξεφύγει αυτή η υπέροχη ρωμαϊκή φράση που έχω σημειώσει. Είναι αρχή και τέλος κάθε νεωτερικότητας. Αφορά την α ν ά γ ν ω σ η και το έργο. Δεν θυμάμαι και δεν ψάχνω τώρα την καταγωγή της: «Uuem recitas meus est, o Fidentine, libellus. Sed male cum recitas, incipit esse tuus». Ήτοι (αν έχω γράψει και μεταφράζω σωστά) «Το βιβλίο που διαβάζεις είναι δικό μου. Όταν όμως το διαβάζεις λάθος αρχίζει να σου ανήκει».