Αποθησαυρίσματα ενός λεπτουργού

Του Γιώργου Bέη Αποθησαυρίσματα ενός λεπτουργού Καθημερινή 1-3-11 Κώστας Μαυρουδής, «Η ζωή με εχθρούς», Εκδόσεις Μελάνι ΠΟΙΗΣΗ. Ο αείμνηστος Μάριος Μαρκίδης, υποστηρίζοντας ανεπιφύλακτα το βιβλίο αυτό προ ετών, τόνιζε ότι συνιστά «έργο ενός φιλάργυρου του βιώματος. Αυτός ο φιλάργυρος, όμως, είναι αισθητής και διανοούμενος. Κι έχει ταυτόχρονα την επιτηδειότητα των ποιητών να συνδυάζει απροσδόκητα τις παρατηρήσεις διαφορετικών τόπων και χρόνων, να μεταφράζει τον ένα τόπο στον άλλο (χάρισμα του ταξιδιώτη Ουράνη) και τον ένα χρόνο στον άλλο (χάρισμα της παράδοσης του Σεφέρη). Αξίζει την ανάγνωσή μας, στον βαθμό που καταφέρνει να του προσδώσει το “έτσι” του ο συγγραφέας, ο Σάιλοκ της παρατήρησης». Οίκοθεν νοείται ότι ελάχιστα έχω να προσθέσω τώρα για τη «Ζωή με εχθρούς», η οποία κυκλοφόρησε προσφάτως αναθεωρημένη και δεόντως επαυξημένη από τις εκδόσεις «Μελάνι» - πρωτοεκδόθηκε από το «Δελφίνι». Αποδελτιώνω εκ νέου και με δικαιολογημένο ενθουσιασμό τις παντοειδείς εφαρμογές της καίριας εκφραστικής της. Αναφέρομαι σ’ αυτά τα αποθησαυρίσματα ενός συνειδητού λεπτουργού, τα οποία από μόνα τους αποτελούν καλώς συγκερασμένες ασκήσεις γλωσσικού τακτ. Οι σημαδιακές περιστάσεις, οι δίσημες ή και πολύσημες συγκυρίες, η επίσκεψη της καθοριστικής τυχαιότητας, που κόβει τον κόσμο των ανθρωπίνων υποθέσεων στα δύο, διερμηνεύονται με περίσκεψη και άλλη τόση νηφαλιότητα. Η λέξη σταθεροποείται προοδευτικά γύρω από το πρόσωπο, γύρω από το πράγμα καθόλα έτοιμη να πει την αλήθεια της, που είναι βεβαίως η αλήθεια του ινδάλματός της, σταθερού ή παροδικού. Υπάρχει διάχυτη αυτή η επάρκεια της καθοριστικής δήλωσης, η οποία ταυτοποείται απολύτως με την εξ ορισμού, κεκαλυμμένη συνήθως, αντικειμενική πραγματικότητα. Κι αυτό είναι το χάρισμα, η ιδιοπροσωπία του ιδιώματος του συγγραφέως. Να είναι δηλαδή ανυποχώρητα συνεπές με το σύνολο του εννοιολογικού εκτοπίσματος των αποτυπωμένων στο χαρτί μαρτυριών. Η σαφήνεια των επαγωγικών δηλώσεων, οι συχνοί ευθύβολοι αφορισμοί, διαχρονικοί στην πλειονότητά τους, η αβίαστη ανάδειξη της σημαδιακής λεπτομέρειας σε κύριο και καθόλα αποφασιστικό κειμενικό δείκτη, τα αιφνίδια συμφραζόμενα, τα ορθοτομημένα ελληνικά, τα οποία δυστυχέστατα τείνουν να εξαφανισθούν από την Αγορά μας και βεβαίως η άδολη πρόζα, η οποία γνωρίζει, μεταξύ άλλων, πώς να μετέχει της Ποιήσεως χωρίς να αυθαιρετεί, συμβάλλουν κατά τρόπο εποικοδομητικό στην αδιάπτωτη αναγνωστική απόλαυση. Κι επειδή η αισθητική και η ηθική ταυτίζονται, όπως φρονεί ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, ο οποίος σπανιότατα ελάνθανε, τότε ασφαλώς επαυξάνεται η σημασία της συγκεκριμένης, εμφανώς ολοκληρωμένης πρότασης του ποιητή Κώστα Μαυρουδή, ο οποίος συγκαταλέγεται στους χαρακτηριστικότερους εκπροσώπους της πολυφωνικής λογοτεχνικής γενιάς του ’70.