Ο Ρενάρ, για τον οποίο η ανάρτηση που προηγήθηκε, έζησε ως ενήλικας στην επαρχία. Δήλωνε ότι γνώριζε χωρικούς που ζούσαν με τον ίδιο τρόπο εδώ και αιώνες. "Ο χωρικός είναι το μόνο ανθρώπινο είδος που δεν συμπαθεί και δεν κοιτάζει ποτέ την ύπαιθρο". Το 1904 εκλέχτηκε δήμαρχος του Σιτρί. Οι πολιτικές του πεποιθήσεις ήταν σοσιαλιστικές. Υποστήριζε τον Ντρέιφους και ήταν αντικληρικός. Έγραψε: "Ως δήμαρχος είμαι υπεύθυνος για τη συντήρηση των επαρχιακών δρόμων. Ως ποιητής, θα προτιμούσα να τους βλέπω παραμελημένους".
1 σχόλιο:
Ωραία (και με πλάγιο χιούμορ) αναδεικνύει το σχόλιο αυτό τις αντιφάσεις μεταξύ πρακτικού βίου και βίου "ουχί παραδεδεγμένης χρησιμότητος". Έχει κάτι από το ύφος των σύντομων πεζών του Μπέρνχαρντ στο "Μίμο των φωνών". Μαζί με το περιστατικό από τη ζωή του Ρενάρ που περιλαμβάνεται στην αμέσως προηγηθείσα ανάρτηση φιλοτεχνεί το πορτρέτο μιας γοητευτικά αντιφατικής προσωπικότητας -γοητευτικά με αισθητικούς όρους, τουλάχιστον.
Καλή σας ημέρα.
Γ.Π.
Δημοσίευση σχολίου