Το ξέρουμε, θα πει κανείς, οι αιώνες αντιγράφουν αλλήλους, οι συγγραφείς το ίδιο, ίσως περισσότερο. ;Αυτό δεν λέει στον πρώτο κιόλας αφορισμό του ο Λα Ροσφουκό; "Όλα έχουν ειπωθεί και ερχόμαστε δυστυχώς πολύ αργά".
Να λοιπόν η κοινή προσέγγιση (από μνήμης) από τέσσερα διαφορετικά πρόσωπα. ;Αν δεν το ξέρουν αυτοί που κάνουν τη μεταφορά της διάθεσης σε πράγμα (κείμενο, εικόνα, o altra cosa), ποιος το ξέρει καλύτερα;
Βρήκα μπροστά μου έναν στίχο του Μ ι κ ε λ ά ν τ ζ ε λ ο και θυμήθηκα περιπτώσεις που ακούστηκε, ταυτόσημα σχεδόν, αργότερα: "...μα οι ουρανοί περιφρονούν κάθε αρετή, βάζοντάς την στον κόσμο".
Ν. Κ α ζ α ν τ ζ ά κ η ς: "Κάθε στοχασμός που κατεβαίνει
στο δρόμο γίνεται σαν γυναίκα δημόσια".
Μ ε ρ λ ό Π ο ν τ ί: "Το πρόβλημα υπάρχει απ' τη στιγμή που οι ιδέες είναι αναγκασμένες να μεταφραστούν σε πράξη".
Α ν ώ ν υ μ ο ς: "...το ποίημα, που πάντοτε λέει 'ξέρετε, δεν είμαι εκείνο που είχαν φανταστεί', αλλά έτσι μόνο μπορούσα να το πω ή μόνο έτσι λέγεται".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου