Είπα, σήμερα το πρωί να βάλω σε τάξη ένα μικρό μέρος αρχείων και αλληλογραφίας (προσωπικής και του ΔΕΝΤΡΟΥ). Μολονότι το εγχείρημα αφορούσε μια σύντομη περίοδο, από το 1979 έως το 1982, κι απ΄αυτήν ασχολήθηκα μόνο με ένα ελάχιστο κομμάτι, το πράγμα δεν προχώρησε. Ίσα που μπόρεσα να δω, χωρίς να αρχειοθετήσω, φακέλλους, κάρτες και κείμενα.
Πιο κρίσιμο σημείο ήταν φυσικά οι απόντες, αλληλογράφοι απ' τους οποίους το κείμενο κρατά και μεταδίδει την αναπνοή και τη στιγμιαία κινητικότητα της γραφής. Ακόμα, φίλοι που τα πράγματα μας απομάκρυναν και μάς χώρισαν δια παντός. Εξομολογητικοί αλληλογράφοι απ΄το εξωτερικό, απ΄την επαρχία, απ' τη διπλανή γειτονιά, μεταφραστές, νέοι συγγραφείς, που διασταυρωθήκαμε κι αργότερα οι πορείες μας απέκλιναν, κι άλλοι, πολύ λιγότεροι αυτοί, με τους οποίους μέχρι σήμερα μας συνδέουν θερμά αισθήματα και κοινά ενδιαφέροντα. Μια τεράστια χοάνη όπου μουρμουρίζει κυρίως η νεαρή ηλικία, αισιόδοξη, ανώριμη, αγνοώντας το μέλλον και τον εαυτό της.
Δύο ώρες χωρίς καμιά εργασία για την κατάταξη. Το μακρινό πλήθος των συνομιλητών, στενοί συνεργάτες, άγνωστοι αλληλογράφοι. Είμαι ο πιο ακατάλληλος να αρχειοθετήσω το καταγραμμένο μου παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου