Ο Γιώργος καταβροχθίζει καραμέλες, η Χριστίνα περιμένει τυφλωμένη από τον ήλιο. Το πρόσωπο στο κέντρο είναι πιθανόν πιο υποψιασμένο για το φευγαλέο της στιγμής και του χρόνου που θα αποτυπωθεί. Ιούλιος στη Φλωρεντία. Και επειδή ό,τι κι αν πούμε, ως στίχος γίνεται εγκυρότερο και οπωσδήποτε μνημειακό, ας αντιμετωπίσω την εικόνα (Πιάτσα ντελα Σινιορία) και την αναδίφηση στο 1994 με την καβαφική μεμψιμοιρία: «[...] πώς πέρασαν οι ώρες, πώς πέρασαν τα χρόνια»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου