Χρόνια είχα να επιχειρήσω τον Μαραθώνιο των φοιτητικών μας χρόνων: τρεις, εξακολουθητικά, ταινίες (με ένα εισιτήριο). Μπαίνεις στις 6 παρά τέταρτο και βγαίνεις στη 1 απ' τα μεσάνυχτα. Στο " Άστυ" της Κοραή είδαμε και θυμόμαστε αριστουργήματα, αφότου μεταναστεύσαμε, στο τέλος του '60, από το τίποτε της επαρχίας. Χθές το βράδυ, με λίγους θεατές, φιλοξενούνταν η 3η μέρα ενός μεγάλου αφιερώματος (Ταινιόραμα, 17.5- 27.6). "Στίγματα Πολέμου": «Ο άνθρωπος του Βερολίνου», 1953, βρετανικό θρίλερ του Κάρολ Ριντ, το «Europa», του Λαρς φον Τρίερ (1991), και τέλος η πιο αριστοτεχνική καταγραφή της Δίκης της Νυρεμβέργης (1961), του Στάνλει Κράμερ.(Μπαρτ Λάνκαστερ, Μοντγκόμερι Κλιφτ, Μάρλεν Ντίντριχ).
Αν έλειπαν τα Νάτσος και οι μπύρες (γαστριμαργικά ήθη της νέας γενιάς θεατών μέσα στην αίθουσα), όλα, σκεφτόμουν, θα ήταν όπως παλιά: ο μεταπολεμικός κόσμος στην οθόνη, οι προβολές του ΄60 και του '70 στην Αθήνα. Σαν να μην είχε κινηθεί τίποτε.
2 σχόλια:
Μετράω 6-7 θεατές μέσα στην αίθουσα. Πάλι καλά!Έχω παρακολουθήσει ταινία σε γνωστό κινηματογράφο της θεσσαλονίκης και ήμουν μόνος.
Ήταν διάλειμμα. Το φιλοθεάμον κοινό εξέρχεται για να κατασιγάσει το πάθος του καπνού.
Δημοσίευση σχολίου