Ο Φρανσισκο ντε Μιράντα ήταν το ωραιότερο γλυπτό κεφάλι που μπορούσες να δεις στην Αθήνα. Βρισκόταν μέσα στο μικρό παρκάκι, στη Μιχαλακοπούλου. Στεκόμουν και το έβλεπα καθημερινά, όταν περνούσα πηγαίνοντας το πρωί στη δουλειά μου. Ήταν, μπορώ να πω με λίγο στόμφο, μια ευοίωνη προοπτική για τη μέρα.
Αναρωτιόμουν πόσο θα μείνει εκεί. Ένα άλλο γλυπτό, δίπλα του, είχε κάνει φτερά πριν από ένα χρόνο. Στην αρχή φανταζόμουν κάποιον φιλότεχνο που δρα νύχτα, αλλά ένας δημοτικός υπάλληλος μου είπε ότι πρόκειται για ορδές αλλοδαπών και τσιγγάνων που εμπορεύονται μέταλλα (κλέβοντας φρεάτια υπονόμων, καλώδια της ΔΕΗ, ακόμα και γραμμές του ΟΣΕ).
Όλα δυσκολεύουν πια για την Αθήνα. Χρειάζεται αυτοπειθαρχία και υπομονή (διάβαζε Μiθριδατισμός), για να ζεις με την εικόνα και τις συμπεριφορές του κέντρου της. Εν πάση περιπτώσει, από τη δημόσια εκτεθειμένη γλυπτική, σκέπτομαι ότι μόνον ο Βενιζέλος της Βουλής και ο Δρομέας έχουν τις προυποθέσεις να μακροημερεύσουν. Ο πρώτος γιατί φυλάσσεται δρακόντεια, ο δεύτερος χάρις στο αντικλεπτικό αφενός, μη εμπορεύσιμο, αφετέρου, υλικό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου