Pierre d' Alun

Στη βιβλιοθήκη του πατέρα μου υπήρχε ένα παλιό βιβλίο Ιστορίας με ένα εντυπωσιακό μότο στην πρώτη σελίδα. «Ένα πουλί κάθεται κάθε χίλια χρόνια και ξύνει τη μύτη του, σε έναν βράχο με χίλια μέτρα ύψος. Όταν ο βράχος θα έχει εξαφανιστεί από την τριβή, θα έχει περάσει μια στιγμή της αιωνιότητος». Πώς ξεχνά κανείς μια τέτοια τρομαχτική εικόνα που τον εντυπωσίαζε όταν ήταν παιδί; Αλλά και με ποια ευκαιρία τη θυμάται μετά από μισόν αιώνα; Σήμερα, λοιπόν, χρειάστηκε να βάλω λίγο στίψι στο κόψιμο του ξυρίσματος. Αυτή η πλάκα που έχω, παρόλα τα χρόνια και τη χρήση, δεν ελαττώνει τον όγκο της. Ίδια. Σαν τον βράχο στο μότο που προανέφερα. Θα είναι διαθέσιμη, υπολογίζω χωρίς υπερβολή, και για το δισέγγονο του γιού μου. Ο χρόνος μ' άλλα λόγια, άτρωτος. Μάθημα της μικρότητάς μου, ελάχιστα φιλάνθρωπο αλλά δίκαιο