Όταν μεταδόθηκε είχα δει από τη μέση και μετά. Τώρα το παρακολούθησα ολοκληρωμένο. Αναδεικνύετε την ιστορία του μικρού πράγματος(και του χαμένου). Μετρημένη δόση νοσταλγίας και βλέμμα που αγαπά τον κόσμο. Η γνωστή ποιότητα του "Παρασκήνιου". Συγχαρητήρια.
Εύγε στον κ. Δημητρίου για τη δύσκολη σύνθεση τόσων πραγμάτων. Έξοχες οι επιλογές της μουσικής. Πανέμορφοι οι μονόλογοι. Πολύ ωραίος ο σκηνικός χώρος. Μια Ελλάδα η οποία την ίδια στιγμή που εμφανίζεται αμφισβητείται, από την ευγένεια του λόγου και τις ενστάσεις του.
Η τελευταία σκηνή, οπου ο ομιλητής με την ομπρέλα περπατάεισκυφτός στο ψιλόβροχο και απομακρύνεται, δείχνει την έρευνα (και τη σχέση με το παλιό) σαν πεπρωμένο, σαν μοναχική μοίρα. Αυτό μού άρεσε, αν και δεν ξέρω με πόση ακρίβεια ανταποκρίνεται στην δημιουργική προσωπικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει παρουσιάσει η εκπομπή.
Ta μέρη της ταινίας όπου προβάλλονται νοσταλγικά στοιχεία, όπως μια παλιά ταυτότητα, ένα αντικείμενο φορέας μνήμης, μια φωτογραφία, επενδύονται με εξαίρετη μουσική που πραγματικά παράγει συγκίνηση.Η πόλη με το ποτάμι από την παλιά ταινία, υπέροχη. Μου έκανε εντύπωση το κείμενο για την ψυχολογία του συλλέκτη που, όπως λέτε,θέλει να κερδίσει το χρόνο, συμβολικά, με το αντικείμενο που αποκτά και τον συνδέει με τη στιγμή της απόκτησης. Άξιος συγχαρητηρίων ο παρουσιαζόμενος και ο σκηνοθέτης.
6 σχόλια:
Ενα σπουδαίο ντοκυμαντέρ η δουλειά του Δημητρίου. Μπράβο ! DC
Eξοχο!! Πότε παίχτηκε; Αν επαναληφθεί μπες στον κόπο να ειδοποιήσεις. Για την Τήνο και τα βιβλία σου ίσως χρειάζονταν περισσότερα.
Αλέκος Λ.
Όταν μεταδόθηκε είχα δει από τη μέση και μετά. Τώρα το παρακολούθησα ολοκληρωμένο. Αναδεικνύετε την ιστορία του μικρού πράγματος(και του χαμένου). Μετρημένη δόση νοσταλγίας και βλέμμα που αγαπά τον κόσμο. Η γνωστή ποιότητα του "Παρασκήνιου". Συγχαρητήρια.
Π. Πάσχος
Εύγε στον κ. Δημητρίου για τη δύσκολη σύνθεση τόσων πραγμάτων. Έξοχες οι επιλογές της μουσικής. Πανέμορφοι οι μονόλογοι. Πολύ ωραίος ο σκηνικός χώρος. Μια Ελλάδα η οποία την ίδια στιγμή που εμφανίζεται αμφισβητείται, από την ευγένεια του λόγου και τις ενστάσεις του.
Αργύρης Σολδάτος
Η τελευταία σκηνή, οπου ο ομιλητής με την ομπρέλα περπατάεισκυφτός στο ψιλόβροχο και απομακρύνεται, δείχνει την έρευνα (και τη σχέση με το παλιό) σαν πεπρωμένο, σαν μοναχική μοίρα. Αυτό μού άρεσε, αν και δεν ξέρω με πόση ακρίβεια ανταποκρίνεται στην δημιουργική προσωπικότητα που μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει παρουσιάσει η εκπομπή.
Σοφία Ψαρ.
Ta μέρη της ταινίας όπου προβάλλονται νοσταλγικά στοιχεία, όπως μια παλιά ταυτότητα, ένα αντικείμενο φορέας μνήμης, μια φωτογραφία, επενδύονται με εξαίρετη μουσική που πραγματικά παράγει συγκίνηση.Η πόλη με το ποτάμι από την παλιά ταινία, υπέροχη.
Μου έκανε εντύπωση το κείμενο για την ψυχολογία του συλλέκτη που, όπως λέτε,θέλει να κερδίσει το χρόνο, συμβολικά, με το αντικείμενο που αποκτά και τον συνδέει με τη στιγμή της απόκτησης.
Άξιος συγχαρητηρίων ο παρουσιαζόμενος και ο σκηνοθέτης.
Γιάννη Καλτσάς, Θεσσαλονίκη
Δημοσίευση σχολίου