Γραφή στα όρια του μεταξιού

Ο Γιάννης Κοντός γράφει στη ''Βιβλιοθήκη'' της Ελευθεροτυπίας για τη Ζωή με εχθρούς

Ο ποιητής Κώστας Μαυρουδής εξέδωσε έναν κομψό τόμο με πεζά κείμενα, Η ζωή με εχθρούς.

Κείμενα δημοσιευμένα για πολλές αφορμές και αιτίες, κυρίως όμως είναι αισθητικά κείμενα που τείνουν στη λογοτεχνία ή σε ένα παιγνιώδες είδος δοκιμίου. Επίτηδες ο συγγραφέας επιδιώκει αυτή τη «σύγχυση», σε αυτό το μεικτό είδος, για να αποκαλύψει την πρόθεσή του, που είναι η κρυφή ικανότητά του για διάλογο με την αισθητική και το σοφιστικέ αυτών των κειμένων. Οπου ο συγγραφέας μάς αποκαλύπτει ένα αεράκι ελευθερίας της γλώσσας και οι λέξεις βάφονται με το βαθύ μπλε. Ο Κώστας Μαυρουδής στο πρώτο βιβλίο του είχε ένα ποίημα, «Η λέξη στρατιώτης», χαρακτηριστικό ποίημα της γενιάς του '70. Πάντα το θυμάμαι με νοσταλγία. Υστερα από αυτή την παρένθεση ξετυλίγω όσο μπορώ την όμορφη αυτή περιπέτεια των κειμένων τού ανά χείρας βιβλίου. Είναι ταξιδιώτης, μετακινείται συνεχώς ο Κώστας Μαυρουδής. Πώς περιγράφει το χθες, το σήμερα. Πώς βλέπει τις ευρωπαϊκές πόλεις και ιδιαίτερα τις ιταλικές. Πώς παρατηρεί τραβώντας την κουρτίνα τού σήμερα. Πώς βάζειμουσική σε αυτά τα κείμενα, τα σχόλια του χρόνου. Πώς σκηνοθετεί τη ζωή του και τη ζωή μας. Και παντού είναι και βρίσκει τη λογοτεχνία. Από τους ανθρώπους μας των γραμμάτων στη σημερινή εποχή, ο Μαυρουδής είναι από τους χαρισματικούς να περιγράφει τα ενδιάμεσα, το κενό και την προέκταση της λογοτεχνίας. Σε αυτό βοήθησε πολύ η ασχολία του με την έκδοση του εξέχοντος περιοδικού Το Δέντρο, αλλά νομίζω η πλάστιγγα γέρνει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία την καλλιτεχνική του συγγραφέα (ποιητή) να αναλύει, να συνθέτει, να φωτίζει και τα πιο ελάχιστα γεγονότα της ζωής και να τους δίνει τεράστιες προεκτάσεις. Θα υποστήριζα ότι τα κείμενα αυτού του τόμου, Η ζωή με εχθρούς, είναι δοκίμια με χαμηλές πτήσεις της ποιήσεως. Δεν θα τα έλεγα ποιητικά κείμενα, αλλά η ποίηση ενεδρεύει σε κάθε λέξη και έννοια.

Ξέρετε, ο ποιητής είναι μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική προσωπικότητα κι έχει μια περσόνα που είναι ζυμωμένη με το πρόσωπό του. Ετσι λοιπόν ο Μαυρουδής συγκέντρωσε αυτόν τον μικρό θησαυρό σε ένα βιβλίο και μας ταξιδεύει στα χρώματα και στη μουσική. Σταχυολογώ το κείμενο για τον Ιταλό ποιητή Σάντρο Πένα και τον δικό μας, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, με τον τίτλο «Δύο ποιητές». Και γίνεται μια σύγκριση βαθιά και ουσιαστική. Και βλέπουμε πού ταυτίζονται και πού διαφέρουν οι δύο ποιητές. Και πάντα κάτω από τις λέξεις υπάρχει η μουσική. Το βιβλίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μελάνι. Βάλτε το στο κομοδίνο σας.

Γιάννης Κοντός