Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

-

"ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ, ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟ"

Την Τετάρτη, 6 Μαίου, ο Ηλίας Δημητρίου, με την κάμερα του Παρασκηνίου, καταγράφει την περιπλάνηση του Κώστα Μαυρουδή (συγγραφέα και εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού Το Δέντρο) μέσα σε παλιά αντικείμενα, στον Κεραμεικό, τα οποία προσπαθεί να συνδέσει με το παρελθόν τους.


«Οι μοναχικές παρατηρήσεις αποσπασμένων πραγμάτων, χρήζουν μιας στάσης, όπου η μέθεξη οφείλει να είναι ποιητική». Ο Κώστας Μαυρουδής όμως δεν γοητεύεται απλώς από το μύθο που κουβαλούν τα παλιά αντικείμενα, αλλά αποκαλύπτει με ποιητική ενάργεια τη σημασία του ευρήματος φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τις δικές μας υπαρξιακές μέριμνες μπροστά στην αμείλικτη ροή του χρόνου.

ΕΡΤ. 7.30μμ


ΣΕΝΑΡΙΟ - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Ηλίας Δημητρίου

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ηλίας Δημητρίου

ΜΟΝΤΑΖ:Ηλίας Δημητρίου

ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Cinetic - ΕΡΤ Α.Ε. eliafilm@hotmail.com

28 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Κύριε Μαυρουδή, η ελληνική κοινωνία και κυρίως η ελληνική νεολαία, που χάνεται στην καθημερινή ασημαντότητα, χρειάζεται πιο ζωντανή, πιο έντονη, πιο παρεμβατική την παρουσία ανθρώπων όπως εσείς.

Babis Dermitzakis είπε...

Κώστα, θυμάσαι, αυτή την περιπλάνηση την κάναμε μια φορά μαζί. Το ξέρω, ακόμη μιλάς γι αυτήν και για τα λίγα αντικείμενα για τα οποία έδειξα ένα ελάχιστο (εσύ επιμένεις ότι έδειξα πολύ) ενδιαφέρον. Και κάποιος άλλος φίλος μου κάνει αυτή την περιπλάνηση. Εγώ την έκανα από περιέργεια, και ήμουνα σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα μου άρεσε, όπως πράγματι δεν μου άρεσε. Όμως σε καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνω να γοητεύεσαι «από το μύθο που κουβαλούν τα παλιά αντικείμενα», όπως και το να αποκαλύπτεις «με ποιητική ενάργεια τη σημασία του ευρήματος φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με τις δικές μας υπαρξιακές μέριμνες μπροστά στην αμείλικτη ροή του χρόνου». Εγώ, αντίθετα από σένα, λάτρης του καινούριου, γοητεύομαι από τις δυνατότητες που κουβαλάει η νέα τεχνολογία, και η υπαρξιακή μου μέριμνα μπροστά στην αμείλικτη ροή του χρόνου εκφράζεται όχι με τη θλίψη μπροστά στην αδυσώπητη παρέλευση του παλιού, αλλά με την θλίψη για την έλευση ενός καινούριου που εγώ δεν θα γνωρίσω γιατί η αμείλικτη ροή του χρόνου θα με έχει οδηγήσει εκεί που μας οδηγεί όλους μας. Δεν θα γνωρίσω καινούριες εκδόσεις των windows για παράδειγμα και εφαρμογές που τώρα δεν μπορώ καν να διανοηθώ. Έτσι την καταβρίσκω με το να περιφέρομαι στο Πλαίσιο, στο Mediamarkt, και γενικά στα καταστήματα με τις ηλεκτρονικές συσκευές.

Αλίνα είπε...

Κύριε Μαυρουδή είμαι ξανά η Αλίνα από Λιθουανία. Απλά ήθελα να σας πω ότι θυμάμαι ένα παζάρι που έχουμε στο Βίλνιους εκεί μπορεί κανείς να βρει όλα τα αντικείμενα και όταν διάβασα το κείμενο σας θυμήθηκα εκείνη τη υπαίθρια αγορά της πόλης μου. Δεν έχω πάει στη Λιθουανία εδώ και χρόνια αλλά θυμάμαι μια εικόνα από το παζάρι μια ημέρα με πολύ κρύο και θυμάμαι ότι πάνω στους πάγκους των μικροπολητών έπεφτε ψιλό χιόνι. Σας θαυμάζω και ελπίζω να σας γνωρίσω από κοντά σύντομα. Αλίνα Ραζμινάιτε.

reginarosasamat είπε...

@Θερσίτης

πως ακριβώς εννοείτε την παρεμβατική παρουσία;

Θερσίτης είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Θερσίτης είπε...

@regina
Προφανώς, δε θεωρώ ανεπαρκή την πνευματική παραγωγή του Κ. Μαυρουδή. Το αντίθετο, μάλιστα. Εννοώ την παρέμβασή του σε ζητήματα-προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως η τηλεδημοκρατία, η διάλυση και η απαξίωση του σχολείου, η ιδιώτευση της πνευματικής ηγεσίας ή ο ωφελιμισμός της. Και θα ήθελα εκδηλώσεις, συνεντεύξεις, δημοσιεύματα στο Δέντρο, συνεργασία με εκπαιδευτικούς της δημόσιας εκπαίδευσης και πολλά άλλα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Αλίνα, επειδή εγώ δεν θαυμάζω τον εαυτό μου (διότι εκείνο που κατά καιρούς θαύμασα ήταν πολύ μεγάλο), θέλω να σου επισημάνω τη σχτικότητα ή τη συγκατάβαση των κριτηρίων σου. Είναι γοητευτική η περιγραφή του χιονισμένου παζαριού.
Διαισθάνομαι το χιούμορ σου, όπωςεπίσης καταλαβαίνω ότι δεν θα χρειαστεί να υπάρξει γνωριμία, αφού υποψιάζομαι πίσω από σένα μια γνωστή πνευματώδη ταυτότητα.

Κώστας Μ.

Ανώνυμος είπε...

καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε κύριε Μαυρουδή.. και εγώ θαυμάζω πράγματα που όλους μας ξεπερνούν κατά πολύ και κοιτάζοντας τα με κυριεύει ίλιγγος. Ωστόσο η πρόσκληση για γνωριμία ισχύει και ελπίζω να επισκεφθούμε μαζί μια ημέρα το χιονισμένο Βίλνιους (Το παζάρι του Βίλνιους είναι γεμάτο από ενθύμια και παλιά σουβενίρ απομεινάρια της παμπάλαιας Σοβιετικής εποχής (που ήρθε και παρήλθε όπως η αμμοθύελλα στην έρημο) τα οποία νομίζω σας συγκινούν όπως και εμένα άλλωστε. Σας χαιρετώ, Αλίνα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή Αλίνα (και νυν ανώνυμη), ίσως συγχέετε αυτό το blog με τις γελοίες σελίδες γνωριμιών μεταξύ αγνώστων κυριών και κυρίων: δεν πρόκειται για χώρο "γνωριμιών" μεταξύ ανωνύμων υπό την επίφαση μιας υποτιθέμενης συγκίνησης για τα παλιά αντικείμενα (κοινό πάθος άλλωστε πολλών ανθρώπων) και των σοβιετικών αναμνήσεων από την πατρίδα σας. Μάλιστα, το θέμα του συγκεκριμένου post όπου βάζετε το σχόλιό σας είναι το επικείμενο "Παρασκήνιο", κάτι που προσπεράσατε για να απευθύνετε, δημόσια, ανώφελες και συγκαλυμμένα θρασείς προσκλήσεις. Υπάρχουν, όπως μάλλον γνωρίζετε, κατάλληλοι χώροι/ιστοσελίδες για να γνωρίζει κανείς αγνώστους στο Διαδίκτυο ή αλλού. Και φυσικά, κρυφά, στα παρασκήνια, ώστε να μην εκτίθεσθε εσείς, και κυρίως οι άλλοι.

ΥΓ. Η περιγραφή του παζαριού στη χώρα σας θα μπορούσε να είναι λιγότερο κοινότοπη και γλυκερή.

Αλίνα είπε...

Αγαπητέ κύριε άγνωστε τι έχετε εναντίον μου; μάλλον με παρεξηγήσατε και μου μιλάτε με αυτό τον αναιδή και υποτιμητικό τρόπο. Θα έπρεπε να έχετε περισσότερο σεβασμό για έναν ξένο άνθρωπο ο οποίος ήρθε να σπουδάσει στη χώρας σας, έμαθε τη γλώσσα σας και αγαπά τη λογοτεχνία σας. Μάλλον δεν αγαπάτε πολύ τους ξένους και αυτό δυστυχώς είναι το χαρακτηριστικό πολλών ελλήνων. Επίσης να σας πω ότι στη Λιθουανία έχουμε και πολιτισμό και κουλτούρα η οποία επιβιώνει ακόμα και μπορείτε να τη δείτε απλώς περπατώντας στους δρόμους του Βίλνιους. Δεν συμβαίνει το ίδιο δυστυχώς στην Ελλάδα..όμως εγώ αγαπώ πολύ τη χώρα σας και με λυπάμαι πολύ που βρίσκεται σε τόσο άσχημη κατάσταση. Θα σας συμβούλευα να μάθετε Λιθουανικά για να διαβάσετε τον Γιασίρας Βαλάσιους. Είναι ο εθνικός ποιητής της Λιθουανίας, πολύ σπουδαίος. Έζησε τον αιώνα δεκαοκτώ και εκτός από σπούδέος ποιητής ηγήθηκε μιας εξέγερσης χωρικών και δολοφονήθηκε στην Πολωνία μάλλον από πράκτορες του τσάρου. Σας ευχαριστώ. Αλίνα.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κυρία Αλίνα, δεν έχω τίποτα εναντίον σας, δεν σας γνωρίζω και δεν παίζει κανένα ρόλο το ότι είστε ξένη. Το ίδιο θα έγραφα και σε οποιονδήποτε άλλο. Μάλλον εσείς παρεξηγήσατε τον τόνο μου και ερμηνεύετε έτσι το σχόλιο. Κάθε άλλο παρά μισώ τους ξένους και όλα τα συναφή που λέτε. Ίσα ίσα, μπορώ να πω πως δεν τρέφω τον ίδιο θαυμασμό που τρέφετε εσείς για τους Έλληνες. Έχω αρκετούς/ές φίλους/ες σαν κι εσάς που ζουν και σπουδάζουν εδώ (κάποιοι μάλιστα ζουν αρκετά δύσκολα και μοναχικά) και πρέπει να σας ομολογήσω ότι νιώθω απεριόριστο θαυμασμό και δέος για αυτό που επέλεξαν να κάνουν, υπό τις αντίξοες συχνά συνθήκες της Ελλάδας. Δεν προσέξατε ακριβώς (εκούσια μήπως;) ποιος είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου σχολίου που απευθύνω, γιατί ίσως δεν σας συμφέρει να ανταποκριθείτε στο πραγματικό περιεχόμενό του. Ό,τι έγραψα το έγραψα εννοώντας ΜΟΝΟ τα υπονοούμενα για γνωριμία/προσκλήσεις με έναν άνθρωπο του οποίου την οικογενειακή κατάσταση κ.λπ. δεν γνωρίζετε. Και φυσικά, είναι άλλο πράγμα να θες να γνωρίσεις κάποιον επειδή τον έχεις διαβάσει/ακούσει κ.ο.κ., κι άλλο να επιμένεις σε προσκλήσεις και ανόητες ονειροφαντασίες π.χ. για ταξίδι στο Βίλνιους. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται δημόσια μέσα από ένα blog. Σκεφτείτε τι εννοώ και μην σπεύδετε να παρερμηνεύσετε. Αν στόχος σας ήταν να σχολιάσετε το θέμα του συγκεκριμένου post (την εκπομπή "Παρασκήνιο") ή ένα παζάρι ή τη γοητεία των παλιών αντικειμένων, θα κάνατε αυτό και μόνο, χωρίς περαιτέρω αφορμές για προσκλήσεις κ.ά. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω τώρα.
Σας ευχαριστώ.

Αλίνα είπε...

Καλησπέρα σας κύριε άγνωστε. Φοβάμαι ότι πάλι θα παρεξηγήσετε αλλά εγώ θέλω να σας πω ότι σας συμπαθώ πολύ αν και δεν σας γνωρίζω και αν θέλετε θα μπορούσαμε και μεταξύ μας να κανονίσουμε μια συνάντηση. Μην με παρεξηγήσετε, θα είναι μια συνάντηση καθορισμένη αυστήρά μέσα στα πλαίσια της υψηλότερης τέχνης. Στο σπίτι μου έχω ένα πιάνο, παίζω νομίζω αρκετά καλά.Αυτό η σονάτα υπάρχει αν γνωρίζεται με μια καταπληκτική παινίστα από Ρωσία τη Μαρία Γιουντίνα, η ηχογράφηση είναι δεκαετία 1930 εμένα με πιάνουν τα δάκρυα κάθε φορά που ακούω Μαρία Γιουντίνα να παίξει.Τότε βέβαια ήταν δύσκολα σε Ρωσία. Είχε έρθει άγριος Στάλιν και μιαμ μιαμ κατάπινε αμάσητους όλους καλλιτέχνες. Έτσι και Μαρία Γιουντίνα πέρασε δύσκολα αλλά επέζησε. Θα ήθελα να με ακούσετε να σας παίξω κομμάτια που αγαπώ πολύ, για παράδειγμα σονάτα για πιάνο αρ 664 του Σούμπερτ. έχω και μια φίλη εδώ, είναι από Εσθονία εξαιρετικό υψίφωνο. Τη λένε Σάκτα, ήταν μέλος χορωδίας Ταλίν. Εγώ Μένω λίγο μακριά, Σούρμενα, Αργυρούπολη αλλά θα σας πω με ποιόν τρόπο να έρθετε αν θέλετε.
Θα σηκώσουμε στο πόδι τα Σούρμενα με νότες Σούμπερτ θα είναι ωραία. Επίσης Θα ήθελα και να πω και συγχαρητήρια σε κύριο Μαυρουδή για την ωραία εκπομπή στην τηλεόραση.

Βησσαρίων είπε...

Πως τολμάτε να ειρωνεύεστε τον Στάλιν αγαπητή κυρία πως σας λένε; εγώ είμαι περήφανος οπαδός του ΚΚΕ και δεν ντρέπομαι να το πω και λέω και το όνομα μου. Βησσαρίων Λαμπρόπουλος λέγομαι και σας λέω ότι δυο ήταν οι μεγαλύτεροι άντρες στην ιστορία. Ο Ιωσήφ Στάλιν και ο δικός μας Νίκος Ζαχαριάδης. Μην ξαναπιάσετε το ιερό όνομα του Στάλιν στο στόμα σας γιατί θα γίνει χαμός.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή κυρία Αλίνα, τι να πω... Ποιος μίλησε για μουσική, ρωσίδες πιανίστριες κ.λπ.; Όλα άσχετα. Είστε εκτός του θέματος συζήτησης, αφού αποφεύγετε συστηματικά να απαντήσετε στην ουσία του σχολίου και υπεκφεύγετε με τέτοιες γελοιότητες και επιπλέον προσκλήσεις. Αυτό δείχνει μάλλον και την αλήθεια των όσων υπέθεσα αρχικά για τις προθέσεις σας. Τόσο εύκολο είναι να θέλετε να γνωρίσετε αγνώστους μέσα από το internet; Όσο για την ειρωνεία του ύφους σας, κρατήστε την για άλλους.
Αλλά επειδή όλα αυτά προπαντώς προσβάλλουν το χώρο του συγκεκριμένου blog, θα ήταν καλύτερα να κατανοήσετε ΠΟΥ απευθύνεστε και πάνω σε ΠΟΙΟ θέμα θα έπρεπε να συνομιλήσετε (βλ. σχόλια Θερσίτη, Dermitzakis, regina b.). Και μάλλον, καλό θα ήταν να αναζητήσετε άλλα blogs που προσφέρονται για συζητήσεις τέτοιου επιπέδου που επιδιώκετε.
Αυτά και τέλος. Δεν έχει νόημα (και χάσιμο χρόνου είναι) να ασχολούμαι με κάποιον που δεν κατανοεί ένα απλό σχόλιο.

ΥΓ. Ή κάνετε πλάκα, ή πραγματικά δεν έχετε με τι να ασχοληθείτε. (Επίσης, να είστε τουλάχιστον πιο προσεκτική με τα ψέματα που λέτε για την ταυτότητά σας και τον τόπο κατοικίας σας - έτσι φαίνεται ότι μας δουλεύετε όλους).

Babis Dermitzakis είπε...

здравствуите Алина,чём вы занимаетесъ в Греции?

Babis Dermitzakis είπε...

Και μια και ειπώθηκε το όνομα Στάλιν, θυμήθηκα ένα ανέκδοτο.
-Μπράβο γιαγιά, ήλθατε από τα βάθη της Σιβηρίας για να δείτε τον νεκρό του Στάλιν;
-Ναι παιδί μου, ήθελα να βεβαιωθώ ότι αυτό το τέρας είναι πράγματι νεκρό.

Αλίνα είπε...

Κρασότα σπασγιότ μιρ. Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο αλλά λόγω της θεομηνίας που πλήττει τις βορυοδυτικές περιοχές της Αυστραλίας και εξαιτίας της μυστηριώδους συμπεριφοράς των ουρανίων σωμάτων την οποία είχαν ήδη παρατηρήσει και κατανοήσει οι αστρονόμοι των Μάγιας από την κοιλάδα του Γιουκατάν πριν από χίλια χρόνια, εξαιτίας αυτών των γεγονότων η Αλίνα υποκλίνεται και αποχαιρετά με δάκρυα στα μάτια όλους τους φίλους και θαυμαστές της και αποχωρεί ένδοξα από τη σκηνή αυτού του υπέροχου Blog.

Babis Dermitzakis είπε...

Αλίνα, δεν σου έμενε και τίποτε άλλο να κάνεις. Αφού δεν απάντησες στα ρώσικά μου, ξεσκεπάστηκες.

Βησσαρίων είπε...

Kύριε Δερμιτζάκη καθόλου δεν γέλασα με το ανέκδοτο σας για τον Στάλιν. Αν υπήρχε ακόμα η ΓΚΕΠΕΟΥ θα πηγαίνατε βόλτα στα βάθη της Σιβηρίας.

Babis Dermitzakis είπε...

Είμαι σίγουρος γι αυτό, και γι αυτό εξάλλου και το ανέκδοτο.
Για την Αλίνα να σημειώσω κάτι που ξέχασα, δεν είναι κρασότα αλλά κρασατά.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δερμιτζάκη μου δεν έχετε εκτιμήσει αρκετά την παγκόσμια μεγαλοφυία που ονομάζεται Στάλιν. Ανοίξτε για παράδειγμα τον τόμο 15 των απάντων, σελίδα 234, παράγραφος 3, υστερόγραφο 4. Εκεί μιλά για την ιλιγγιώδη αύξηση της παραγωγής του σιδήρου. θα δείτε ότι είναι συγγραφέας κατά πολύ ανώτερος του Αισχύλου, του Ντοστογιέφσκι ή του Σαίξπηρ.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Δερμιτζάκη είμαι ένα φίλος της Αλίνας και σας πληροφορώ ότι νιώθει ιδιαίτερα πληγωμένη εξαιτίας της αμφισβήτησης που δέχθηκε. Σκεφτόταν μάλιστα να αποχωρήσει από τη ζωή, να πέσει στις γραμμές του τραίνου σαν μια άλλη Άννα Καρένινα αλλά συνήλθε γρήγορα και άλλαξε γνώμη. Είχε δίκιο, όπως και να το κάνουμε άλλη χάρη έχει να πέφτεις στις γραμμές του τραίνου στην Αγία Πετρούπολη και άλλο στην Πατρούπολη της Αττικής. Αηδία έχει καταντήσει πια αυτή η πόλη, ούτε να αυτοκτονήσει ένδοξα δεν μπορεί κανείς. Τέλος πάντων σας χαιρετώ και σας αφιερώνω αυτό το υπέροχο κομμάτι από τα σονέτα του Πετράρχη για τη Μαντόνα Λάουρα. Με εκτίμηση, Τάκης Ανδρούτσος.
Tempo non mi parea da far riparo
contra colpi d` amor/ χρόνο δεν είχα να φυλαχτώ απ` τα χτυπήματα του έρωτα.

Babis Dermitzakis είπε...

Είναι γνωστό πως οι γυναίκες αυτοκτονούν θεατρικά, και οι απόπειρές τους πετυχαίνουν σε πολύ μικρότερο ποσοστό σε σχέση με τις απόπειρες των ανδρών. Όπως και να έχει το πράγμα, χαίρομαι που η Αλίνα άλλαξε γνώμη και δεν θα αυτοκτονήσει, θα το είχα αφόρητο βάρος στη συνείδησή μου. Στον Πετράρχη σου, ως γνήσιος κρητικός, θα απαντήσω με μαντινιάδα.
Χτυπήματα του έρωτα κανείς δεν τα γλιτώνει/ γι αυτό να του παραδοθεί, μονάχα αυτό τον σώνει.

Ανώνυμος είπε...

Mε χιούμορ και προπαντός καλόγουστα υπονομεύθηκε η σοβαροφάνεια. Εκτός αυτού, κάποια σχόλια δείχνουν πεπαιδευμένους και ευφυείς "ανωνύμους". Πολύ θα τους ήθελε και θα τους χρειαζόταν ως συνεργάτες "το Δέντρο". Τίποτε δεν συζητήθηκε και καμιά γνώμη δεν ακούστηκε βέβαια, για το αντικείμενο που ήταν μια εκπομπή στο "Παρασκήνιο".

Ανώνυμος είπε...

Ίσως την εκπομπή από το Παρασκήνιο καταφέρω να το αναρτήσω στο μπλοκ. Έχει διάρκεια 54 λεπτά. Φυσικά Το Δέντρο θα ήθελε καλούς νέους συνεργάτες.Εκτός αν η αναφορά αυτή σημαίνει ανάγκη ανανέωσης προσώπων που σχολιογραφούν στις σελίδες του.

Κώστας Μαυρουδής

Ανώνυμος είπε...

Σώπασε η Αλίνα, πάει ο διάλογος!

John Anastasakis είπε...

Κώστα, περπάτησα στο blog σου απόψε. Με ξεκούρασε. Με συμβούλεψες πριν λίγα Σάββατα να ακούω κλασσική μουσική, δεν θυμάμαι ποιόν συνθέτη. Δύσκολο να το κάνω. Όταν κάθομαι σε ένα σημείο είναι για να ακούω την σιωπή ή για να παρατηρώ. Το πρώτο το πετυχαίνω μόνο για κάνα δυό λεπτά στον πάτο της θάλασσας, απολαμβάνω το δεύτερο πολύ πιό συχνά σε κεντρικά σημεία μαγαλουπόλεων. Το blog σου με ξεκουράζει.

Ανώνυμος είπε...

Γιάννη,με μεγάλη καθυστέρηση διαβάζω το κείμενό σου.Ευχαριστώγια την επικοινωνία. Θα τα πούμε πιστεύω σύντομα. Εγώ,πάντως έχω χρόνο και διάθεση.

Κ.Μαυρουδής