Με την εγγραφή της εικόνας και της φωνής κρατούμε στην αντίληψή μας μια χαμένη στιγμή, ένα παρόν που αμέσως μετά την ύπαρξή του μας διαφεύγει. Αν ο στίχος (η δημιουργική γραφή γενικά) «είναι μια είδηση που έχει πάντα σημερινή ημερομηνία», που δηλαδή δεν παλιώνει, δεν χάνει την επικαιρότητά του, η εγγεγραμμένη ποίηση είναι συγχρόνως ζωντανή μαρτυρία και αρχείο μιας συγκεκριμένης στιγμής. Είναι ένα σημάδι χρόνου που αιχμαλωτίζεται, ενώ ο ίδιος ο χρόνος μάς έχει ξεφύγει. Θυμάμαι πάντα την έκπληξη μιας ντίβας, στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν είδε και άκουσε το δίσκο της. Θεωρώντας ότι ο παχύς βακελίτης περιέχει κάτι που υπήρξε ζωντανό, είπε έκπληκτη: «Ενθάδε κείται η φωνή μου». Ο δίσκος που φιλοξενεί ανάγνωση ποίησης είναι ένα φετίχ που προσθέτει στη γνώση μας πώς μιλούσε, πώς διάβαζε και ερμήνευε εκείνος που έγραφε και φανταζόταν. Κι ενώ η ποίηση είναι μια εκτός χρόνου εμπειρία, η ηχογραφημένη ποίηση μας προσηλώνει στην στιγμή της παραγωγής της. Προσθέτει δηλαδή κάποια, δεν ξέρω πόσο κρίσιμα, πραγματολογικά γνωρίσματα στην αύρα και τη σημασία τού αισθητικού γεγονότος. Έχει ακόμα τη σημασία του τεκμηρίου, πράγμα που μετά από χρόνια είναι συγκινητικό και βοηθητικό στην αναπόληση. Είναι ένα μέρος από το καλλιτεχνικό υποκείμενο, ένα κομμάτι του φυσικού του προσώπου. Για μένα, τα εβδομήντα αυτά λεπτά απαγγελίας είναι η σύνοψη μιας πορείας και δημιουργικής έκφρασης τριάντα χρόνων, που συγκεντρωμένη σε ένα δίσκο είναι αναπόφευκτο να παράγει έκπληξη, περίσκεψη και δέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου