Mia νεαρή δημοσιογράφος στη Δημόσια Τηλεόραση προσπαθεί να καταλάβει γιατί τα ποσοστά της Χ.Α. δεν μειώνονται, παρά το γεγονός ότι ξέρουμε πλέον το χαρακτήρα της. Συνομιλεί με ένα σοβαρό πρόσωπο, δεν πρόσεξα ποιον, ούτε έμεινα να παρακολουθήσω. Είναι συναρπαστική η αθωότητα των μέσων (και της μέσης νοημοσύνης) για τις συμπεριφορές. Αμφότερα θεωρούν το "κακό" μια ηθική κατηγορία ξένη, είδος εκτροπής, στον ανθρώπινο χαρακτήρα.
Συχνά, θα μας έλεγαν οι ειδικοί, το κακό είναι, αντίθετα, ο θρίαμβός μας, τα διαπιστευτήρια της ζωής στην ύπαρξη, που ζητά επιβεβαίωση, τη χωρίς όρους συνομιλία της τον κόσμο. Μετά τη σύλληψη της συμμορίας (δεκαετία του '90;) που δολοφονούσε ηλικιωμένους έχοντας εξασφαλίσει διαθήκες και δωρεές, έγινε μια μεγάλη δημοσκόπηση για το τρομερό γεγονός. Θυμάμαι τον συγγραφέα Αλέξανδρο Κοτζιά να αρθρογραφεί και να συζητά με έξαψη για τα τεράστια ποσοστά που κατέγραψε η άποψη "Καλά τους έκαναν". Έκπληκτος και φοβισμένος, ζύγιζε τον εθνικό μας αμοραλισμό, μολονότι συγγραφέας, εξοικειωμένος δηλαδή με τα ανεντόπιστα σκοτάδια αυτού που λέμε ψυχή. "Τι μέλλον μπορεί να έχει αυτός ο τόπος;" μου έλεγε και μου ξανάλεγε, ξέροντας μάλλον την απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου