1967

Επικοινωνούμε καθημερινά με τον Δημήτρη, στο Βερολίνο. Παλαιοί συμμαθητές. Σήμερα το πρωί επισκέφτηκα πολύ νωρίς τη σελίδα του. Σε μια τετράδα παλιών φωτογραφιών (ο Δ. είναι μανιακός της φωτογραφικής τέχνης και των μηχανών) είδα κι αυτή. Εκείνος αριστερά κι εγώ δεξιά. Δεν την ήξερα. "Είναι 1967", μου είπε. Είναι σίγουρα πριν απ' τη δικτατορία, γιατί μετά δεν πήγα πια στην Πλάκα. Τον ρώτησα ποια είναι η κοπέλα που συνοδεύει, αλλά μου απάντησε πως αγνοεί, μάλλον ήταν δική μου γνωστή. 

Είναι αδύνατο να αναγνωρίσω τη στιγμή και το πρόσωπο. Τίποτε δεν γίνεται σαφέστερο. Ένα πνεύμα που μας συντροφεύει από τότε ανωνύμως. Το περίεργο είναι ότι και οι δύο έχουμε γόνιμη μνήμη γι αυτά που φοράμε και την καταγωγή τους. "Το κοστούμι μου", είπε ο Δ., "το είχα ράψει στον Κ. Πώς έλεγαν εκείνον το φαλακρό ράφτη που είχε;" "Τέλη", απάντησα χωρίς δυσκολία. Εγώ, αντίστοιχα, θυμάμαι πολύ καλά ότι το μαύρο πανωφόρι μου ήταν από την Ολλανδία, ξέρω πού το βρήκα, ότι το φόρεσα μια δυο φορές και το έχασα λίγο μετά σε ένα πάρτι στα Σεπόλια. Πάει κάτι λιγότερο από μισός αιώνας. Θυμάμαι και την αίσθηση που είχε στην αφή. Ήταν κάτι ανάμεσα σε αδιάβροχο και καμπαρντίνα.