Ρόδος

Ο γυφτάκος, σε μια Πύλη των τειχών της Ρόδου, ανήκε σε οικογένεια επαιτών. Είχαν έρθει από την Καλαμάτα. "Η Ρόδος είναι Καλαμάτα;" με ρώτησε. "Όχι", του είπα, είναι αλλού, άλλη πόλη". "Μου λένε ότι είναι το ίδιο", είπε. Πολύ αργότερα σκέφτηκα ότι ο φιλόστοργος πατέρας ίσως τον βεβαίωνε πως δεν έχουν απομακρυνθεί από το σπίτι τους. Τον προστάτευε με την ανακρίβεια, του μείωνε το άγχος της απόστασης και έκανε οικείο τον τόπο της "δουλειάς". Τα μικρά Εγγλεζόπουλα, αντίθετα, ασκούνται από τώρα στη γοητεία της μετακίνησης και του εξωτικού.

Ρόδος, 3.9.'11.Tρώγαμε λοιπόν δυο ομελέτες στις Πεταλούδες, σε ένα εστιατόριο με το έτος ιδρύσεως 1948 στην πόρτα του. Ο ηλικιωμένος κύριος που μας σέρβιρε μας εξηγούσε ότι μιλούσε με άνεση ιταλικά διότι πήγε σε ιταλικό σχολείο, πως ακόμα κι αυτά τα μονοπάτια που βλέπουμε (και οι πέτρες τους) είναι έργα εκείνης της εποχής. Κι ενώ εκείνος μιλούσε, ο ομοτράπεζός μου ψιθύρισε: Απέναντί μας, κάτω από την καρέκλα, υπάρχει φωτογραφικό θέμα. Τι λες, δεν προσπαθείς, κάπως διακριτικά

Νάμαστε και στην περίφημη κοιλάδα με τις πεταλούδες. Κομψά, ανηφορικά χιλιόμετρα που τα παρακολουθούν ρυάκια, ήπιοι καταρράκτες, και λιμνούλες με νούφαρα που είχα χρόνια να δω. Οι πεταλούδες (ένα και μόνο είδος) κοιμούνται απαρατήρητες πάνω στους κορμούς των δέντρων και σπάνια τις βλέπουμε να πετούν. Το πάνδημο ενδιαφέρον και η κομψότητα μπορούν να συνυπάρχουν.

— με τον Vicente Fernández

Θυμάμαι ότι παλιά η Ρόδος (και ειδικά η κοιλάδα με τις πεταλούδες) ήταν τόπος επισκέψεως νεονύμφων. Η τοποθεσία είναι όντως ιδιαίτερη. Ανηφορικά χιλιόμετρα μέσα σε πυκνή βλάστηση ενός κομψού τοπίου, ένα διαρκές ρυάκι που γίνεται συχνά ήπιος καταράκτης, νερά στάσιμα (είχα να δω πολλά χρόνια νούφαρα), κατά διαστήματα καταράκτης, ωραίος σχεδιασμός (ιταλικός κι αυτός), πεταλούδες που μένουν στα δέντρα χιλιάδες αλλά απαρατήρητες. Στην έξοδο το παλιό εστιατόριο. Δυο χορταστικές ομελέτες και μια σαλάτα.

Ρόδος, 2.9.'11. Η Ακρόπολη

Πηγές Καλλιθέας (1928-1930), έργο των Lombardi και Bernabiti. Το καλοκαίρι του 1963 είχα δει με συγκίνηση την ταινία "Το δόλωμα" (με κάποια επιφύλαξη για τον τίτλο), που ένα μικρό μέρος της (το ραντεβού της Βουγιουκλάκη με τον Βαγγέλη Βουλγαρίδη) γίνεται εκεί.

Η Α. Βουγιουκλάκη συναντούσε τον Β. Βουλγαρίδη σ' αυτή τη μαγική είσοδο. Το έργο των Λουτρών στην Καλλιθέα (1928-1930) είναι των αρχιτεκτόνων Lombardi και Bernabiti. Αυτό που σκέπτεται κανείς είναι, πώς μέσα στο τίποτε (σε μιαν δαντελένια παραλία, για να είμαστε ακριβείς) μπορείς να φανταστείς και να χτίσεις την ανατολίτικη κομψότητα, τις πανάλαφρες εικόνες και τη φαντασμαγορία που προσφέρει το συγκεκριμένο έργο.

Ρόδος. Σήμερα το πρωί (2 Σεπτεμβρίου), στην Ακρόπολη (για τον Δημήτρη Χρ., στο Βερολίνο, που αγαπά κι αυτός τον παλιό κόσμο)

Ρόδος, 1.9.2011. Αυτός ο νεαρός Γερμανός, με τη στολή της Βέρμαχτ, μέσα στη μεσαιωνική πόλη, πού βρέθηκε. Και τι πρόθυμος στη φωτογραφία μου!

Μεσημβρινό γεύμα (ένα είδος ισπανικής ομελέτας με μισοτηγανισμένες πατάτες) με τα παιδιά του σεμιναρίου. Μας φωτογραφίζει ο Vicente (καθηγητής)

Ρόδος. Με την ομάδα του σεμιναρίου. Σχολή Μεταφρασεολογίας του Παν/μίου της Μάλαγα. Είμαστε στην είσοδο του Δημαρχείου. Πίσω μας το Palazzo del Governo (1926-1927), έργο του αρχιτέκτονα Florestano di Fausto, του χαρακτηριστικότερου εκπροσώπου της Ιταλικής Αποικιακής Αρχιτεκτονικής στα Δωδεκάνησα.

Ρόδος. Acquario, ή Istituto di biologia marina, όπως ονομαζόταν επί ιταλικής Διοικήσεως. Είναι έργο του αρχιτέκτονα Armando Bernabiti, 1934-1935. Η εικόνα θυμίζει σκηνικό της Αδριατικής από την Σινετσιτά, ή λεπτομέρεια από το "Amarcord. Πρέπει όμως να ξεχάσεις τα νεότερα κατορθώματα που το περιβάλλουν.

Ρόδος: Ο καθηγητής και οι φοιτητές του σεμιναρίου μας, έξω από το κτήριο του Δημαρχείου. Πίσω μας το Teatro Puccini, θέατρο όπερας, νυν Εθνικό Θέατρο, σε εγκατάλειψη. Μια πόλη που το κύρος της οφείλεται στον ιπποτικό Μεσαίωνα και την αρχιτεκτονική έμπνευση της μεσοπολεμικής διοίκησης.

Ρόδος, 28.8.2011

\

Στην Ακρόπολη της Λίνδου

Λίνδος