Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Τέσσερις εποχές

-



Τέσσερις εποχές
Κώστας Μαυρουδής
Εκδόσεις Κέδρος

13 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Καλοτάξιδο!

Ανώνυμος είπε...

Eκεί που νομίζεις ότι το κείμενο είναι μια αφήγηση, ιστορία με ένα θέμα που αναπτύσσεται με το στίχο, εμφανίζεται απρόσμενη η υπέρβαση. Η ευρηματική μεταφορά. Όλα τα κομμάτια είναι ολοκληρωμένος κόσμος, μοντέρνος στη μορφή που συγχρόνως πατά τόσο σταθερά στο γνωστό. Ορισμένα μέρη είναι πραγματικά σπουδαία. Συγχαρητήρια

Αλ. Στ.

Ανώνυμος είπε...

Κύριε Μαυρουδή, αν σας ενδιαφέρει, ενημερώστε τον εκδότη σας, στο Κουκάκι που ζήτησα τις"Τέσσερις Εποχές" δεν υπήρχε.

Αργύρης Παρασκευάς

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια

Ειρήνη Βούγια

Ανώνυμος είπε...

Τhespesio eksofyllo. Pragmatiko ergo.
Ta alla, ton selidon, argotera.

Gaetano

Ανώνυμος είπε...

Ένα πολύ ωραίο ποιητικό βιβλίο. Όλοι οι οικείοι από τα ήδη εκδοθέντα κείμενα του κ. Μαυρουδή τόποι, επκπεφρασμένοι εδώ ποιητικά. Κυρίως, όμως, είναι ο χρόνος, "τα μάτια στον αυχένα". Κι αυτές οι γοητευτικές προσωπικότητες που αναδύονται για λίγο μέσα από κάθε ποίημα: ο ποιητής στη λουτρόπολη, ο άγνωστος στην παραλία της Μπανταλόνα, η θεία με το μυθικό βίο στο Λουτράκι, η φιγούρα του πατέρα (στη μνήμη ή τη φωτογραφία), ο κυριος της οδού Γκριμποβάλ, ο επιβάτης που δέχεται τον αιφνιδιαστικό έλεγχο. Και γύρω από αυτούς, εν χωρώ, εμείς, που μας "τρομάζει (όπως συμβαίνει πάντα) η ανάμνηση και η λέξη Τέλος".

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο.

Γ.Π.

Costas Mavroudis είπε...

Σκέφτομαι, Γιάννη,και φοβάμαι ότι "οι οικείοι τόποι, εκπεφρασμένοι και σε άλλα κείμενα" σημαίνει μια επανάληψη. Μου το καταλόγισε ήδη ένας πολύ σοβαρός αναγνώστης.Είναι πιθανόν μια αδυναμία, αν δεν προκύπτει μια μορφική ανανέωση μ' αυτές τις σελίδες.Ευχαριστώ για τον σχολιασμό και την ενασχόληση με τις εποχές.

Κώστας Μαυρουδής

Ανώνυμος είπε...

κ. Μαυρουδή, νομίζω ότι δεν είναι απαραίτητα αρνητικό το στοιχείο της επανάληψης. Και εν προκειμένω, τουλάχιστον όπως το εισέπραξα εγώ, δεν είναι. Όπως πάντοτε, είναι ζήτημα αισθητικής πραγμάτευσης των τόπων αυτών. Και μορφικά η συλλογή αυτή θεωρώ ότι αποτυπώνει, σε κάποια σημεία της, μια απόσταση από παλαιότερες συλλογές σας. Ίσως δεν αποτυπώνει κάποιου είδους "ρήξη", αλλά πιθανόν καλύτερα - αναρωτιέμαι αν θα άρμοζε μια τέτοια τομή στα θέματα και το ύφος σας.

Όπως και να χει, ας είναι καλοτάξιδο αυτό το ωραίο βιβλίο...

Γ.Π.

Costas Mavroudis είπε...

Πιστεύω κι εγώ, Γιάννη, πως οι ποίηση αυτή των ανακλήσεων δεν δημιουργεί νάγκες για "ρήξη". Μολαταύτα αρκετά πράγματα, νομίζω, έχουν αλλάξει. Σωστά το επισημαίνεις. Το ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς επ' αόριστον να συναλλάσσεται με το υλικό της μνήμης, η ποίησή του να είναι διαρκώς ανακλητική, σαν ευγενής απελπισία.

Ανώνυμος είπε...

"...Όπως η ποίηση, που εγκαθιστά αφηγήσεις σ' έναν τόπο χωρίς γεγονότα"ή "σαν την κατάνυξη λέμπει μοναχική η μπριγιαντίνη μέχρι σήμερα". Συγχαρητήρια. Κυρίως για τις σελίδες 9,27,31,36,51. Είχα ανάγκη αυτή την επικοινωνία. Το μόνο που μπορώ να πω με ειλικρινεια. Στην παρουσίαση θα έρθω να μου το υπογράψετε.

Σερ.

Costas Mavroudis είπε...

Έναν σερ γνωρίζω. Όχι πολύ πειστικό, αλλά πάντως σερ. Ελπίζω να μην είστε εσείς. Όσον αφορά την παρουσίαση του βιβλίου, δεν ξέρω ακόμα αν θα υπάρξει. Ευχαριστώ θερμά για τις επισημάνσεις.

Ανώνυμος είπε...

Κώστα,ίσως η πιο ώριμη στιγμή σου. Δεν είναι φιλοφρόνηση. έτσι το εισέπραξα. Χάρηκα γιατί είχες καιρό να φανείς, και περισσεύει η μετριότητα. Τόσο που πάει να γίνει νόμιμο μέτρο μετ΄επαίνων. Κάποτε, αν θυμάσαι, λέγαμε ότι "το μέτριο είναι πιο ανυπόφορο απ' το κακό". Και πιο ύπουλο, θάλεγα τώρα. Τουλάχιστο στο κακό παίρνεις μαθήματα (τι να αποφεύγεις). Το μέτριο που κυριαρχεί ανεμπόδιστο, φτιάχνει το Μυθριδατισμό. Συμφιλιώνεσαι σιγά σιγά με το ασήμαντο. Από κοντά θα σου πω τι μου άρεσε. Την Κυριακή είχες κλειστό το τηλ.

Γιάννης Περ.

Αγαθοκλής Αζέλης είπε...

Αγαπητέ κύριε Μαυρουδή,
το βιβλίο σας έγινε το όχημα για να κάνω το δικό μου ταξίδι, στον χώρο και στον χρόνο. Τα δικά σας λόγια έγιναν δικά μου, ήδη με την πρώτη ανάγνωση νόμιζα ότι διάβαζα την ιστορία της προσέγγισης της ιστορίας της ζωής μου σε λόγο τόσο οικείο, που ακουγόταν διπλά, σαν να έβγαινε κι από μέσα μου την ώρα που παρήλαυναν οι στίχοι μπροστά στα μάτια μου.Σπάνια έχω νιώσει έτσι με μια ποιητική συλλογή. Έχω θαυμάσει ποιητές, έχω ζηλέψει άλλους, όμως με το δικό σας βιβλίο συμβαίνει κάτι διαφορετικό, νιώθω σαν να το φέρω μέσα μου την ίδια στιγμή που το ίδιο με φέρει.
Με συγχωρείτε που γράφω για τη σχέση μου με το βιβλίο σας κι όχι για το ίδιο το βιβλίο. Όμως αυτό με απασχολεί σε ένα σπουδαίο έργο, αφού θεωρώ ότι η σχέση που δημιουργούμε μαζί του στην πορεία προς μιαν αυτογνωσία είναι το σπουδαιότερο.