Η ζωή του κυρίου Πε Ρίπου

-

To διήγημα αυτό θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του "Δέντρου", νο 176-177

του Χου Σι

Ξέρετε ποιος είναι ο πιο γνωστός άνθρωπος στην Κίνα;

Όπου και αν βρεθείς τον ξέρουν οι πάντες. Το επώνυμο του είναι Πε και το όνομά του Ρίπου. Η καταγωγή του θα μπορούσε να είναι από οποιοδήποτε νομό, από οποιαδήποτε επαρχία, από οποιοδήποτε χωριό. Σίγουρα τον έχετε συναντήσει. Σίγουρα έχετε ακούσει άλλοι να αναφέρονται σ’ αυτόν. Το όνομά του, κύριος Πε Ρίπου ([1]), βρίσκεται κάθε μέρα στο στόμα όλων ακριβώς, επειδή είναι ο εκπρόσωπος όλων των Κινέζων.

Στην όψη ο κύριος Πε Ρίπου είναι περίπου σαν εσένα και εμένα. Έχει δύο μάτια, όμως δεν βλέπει πολύ καθαρά. Έχει δύο αυτιά, όμως δεν ακούει πολύ καλά. Έχει μύτη και στόμα, όμως η όσφρηση και η γεύση του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Αν και δεν υπολείπεται σε φαιά ουσία, ωστόσο η μνήμη του δεν είναι καλή. Οι απόψεις του είναι απλοϊκές.

Πολύ συχνά λέει «Αν κάτι είναι στο περίπου τότε είναι μια χαρά. Για ποιο λόγο να είναι στην εντέλεια;».

Όταν ήταν μικρός, η μητέρα του τού ζήτησε να αγοράσει μαύρη ζάχαρη, αυτός όμως γύρισε πίσω έχοντας αγοράσει άσπρη ζάχαρη. Η μητέρα του τον μάλωσε και αυτός κουνώντας το κεφάλι του της λέει: «Μαύρη ζάχαρη, άσπρη ζάχαρη, δεν είναι περίπου ίδιες;».

Όταν ήταν στο σχολείο, ο δάσκαλος τον ρώτησε: «Δυτικά της επαρχίας Τζίλι ([2]), ποια επαρχία είναι;».

Είπε ότι είναι η επαρχία Σαάνσι. Ο δάσκαλος του είπε: «Λάθος. Είναι η επαρχία Σάνσι, δεν είναι η επαρχία Σαάνσι». Και αυτός του λέει: «Σαάνσι και Σάνσι δεν είναι περίπου το ίδιο;».

Αργότερα δούλευε ως υπάλληλος σε μια τράπεζα. Μπορούσε να γράφει και να κάνει υπολογισμούς, μόνο που δεν κατάφερνε να είναι προσεκτικός και σωστός. Το ιδεόγραμμα του δέκα πολύ συχνά το έγραφε σαν ιδεόγραμμα του χίλια. Το ιδεόγραμμα του χίλια πολύ συχνά το έγραφε σαν δέκα. Ο διευθυντής θύμωνε και συχνά τον μάλωνε. Αυτός χαμογελώντας, για να τον ηρεμήσει, του είπε: «Το ιδεόγραμμα του χίλια με αυτό του δέκα διαφέρουν μόνο σε μια γραμμή, δεν είναι περίπου ίδια;».

Μια μέρα, λόγω μιας επείγουσας υπόθεσης έπρεπε να πάρει το τρένο για να πάει στη Σαγκάη. Έφτασε με το πάσο του στο σιδηροδρομικό σταθμό, καθυστερημένος δύο λεπτά και αφού το τρένο είχε ήδη αναχωρήσει. Έκπληκτος, με γουρλωμένα μάτια κοιτούσε τον καπνό του τρένου που απομακρυνόταν και, κουνώντας το κεφάλι του, είπε: «Καλύτερα να έρθω πάλι αύριο. Τι σήμερα πάω, τι αύριο, είναι περίπου το ίδιο. Όμως και αυτή η σιδηροδρομική εταιρία, πολύ συνεπής είναι. Είτε στις 8 και 30 αναχωρήσει το τρένο, είτε στις 8 και 32 δεν είναι περίπου το ίδιο;».

Μονολογώντας, σιγά-σιγά γύρισε στο σπίτι. Ωστόσο, μέσα του, δεν μπορούσε καθόλου να καταλάβει γιατί η σιδηροδρομική εταιρία δεν ήταν διατεθειμένη να τον περιμένει δύο λεπτά.

Μια μέρα ξαφνικά αρρώστησε. Αμέσως είπε στους συγγενείς του να καλέσουν τον γιατρό Γουα-άνγκ της Ανατολικής οδού. Οι συγγενείς του έτρεξαν γρήγορα, όμως δεν μπόρεσαν να βρουν τον γιατρό Γουα-άνγκ της Ανατολικής οδού. Κάλεσαν ωστόσο τον κτηνίατρο Γουάνγκ της Δυτικής οδού. Ο κύριος Πε Ρίπου, άρρωστος στο κρεβάτι, κατάλαβε ότι είχαν βρει τον λάθος άνθρωπο. Όμως ήταν άρρωστος, βιαζόταν, πονούσε, ανησυχούσε, δεν μπορούσε να περιμένει. Σκέφθηκε: «Ευτυχώς ο γιατρός Γουάνγκ και ο γιατρός Γουα-άνγκ είναι περίπου το ίδιο. Ας τον αφήσω να με εξετάσει». Ο κτηνίατρος Γουα-άνγκ πλησίασε το κρεβάτι και χρησιμοποιώντας μεθόδους της κτηνιατρικής πρόσφερε στον κύριο Πε Ρίπου θεραπεία. Πριν περάσει όμως μια ώρα ο κύριος Πε Ρίπου ξεψυχούσε.

Περίπου τη στιγμή που ο κύριος Πε Ρίπου πέθαινε, είπε χωρίς καθόλου να κομπιάσει: «Είτε ζωντανός είτε νεκρός είναι πε… πε… πε… ρίπου το ίδιο. Όταν όλα είναι πε… πε… πε… ρίπου το ίδιο, τότε όλα είναι μια χαρά. Για ποιο λόγο να είναι όλα στην εντέλεια;» Μόλις τελείωσε αυτή τη φράση- «σήμα κατατεθέν» εξέπνευσε.

Μετά το θάνατό του, όλοι επαινούσαν το χαλαρό τρόπο με τον οποίο ανέλυε και προσέγγιζε την κάθε υπόθεση. Έλεγαν ότι στη ζωή του δεν επιθυμούσε να είναι επιμελής και συνεπής, δεν επιθυμούσε να κάνει υπολογισμούς, δεν επιθυμούσε να προσχεδιάζει. Στ’ αλήθεια, ήταν ένας ενάρετος άνθρωπος. Γι’ αυτό του έδωσαν ένα μεταθανάτιο θρησκευτικό τίτλο, τον ονόμασαν ο Μεγάλος Δάσκαλος Γουέντονγκ .

Όσο περνούσε ο χρόνος η φήμη του έφθανε όλο και πιο μακριά, μεγάλωνε όλο και πιο πολύ. Αναρίθμητοι άνθρωποι μελέτησαν το παράδειγμά του. Και έγιναν όλοι ένας κύριος Πε Ρίπου. Έτσι όμως και η Κίνα έγινε μια χώρα τεμπέληδων…

Απόδοση από τα κινεζικά: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΜΠΑΣ

Ο Χου Σι (Hu Shih) (1891-1962) υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς κινέζους διανοούμενους. Γεννήθηκε στη Σαγκάη και σπούδασε φιλοσοφία στο Cornell University και αργότερα στο Columbia University (καθηγητής του ήταν ο John Dewey). Επέστρεψε στη Κίνα για να διδάξει στο Peking University. Υπήρξε ηγετική μορφή του κινήματος της «4^ης Μαΐου» (1919) (ή Κίνημα για ένα Νέο Πολιτισμό), που αναμόρφωσε και εκσυγχρόνισε την πολιτική και πολιτιστική σκηνή της Κίνας. Αγωνίστηκε για την επικράτηση της μπάιχουα (η «δημοτική» εκδοχή της κινεζικής γλώσσας). Υπήρξε πρεσβευτής της (εθνικιστικής) Δημοκρατίας της Κίνας στις ΗΠΑ (1938-1942) και πρύτανης στο Peking University (1946-1948). Μετά την ήττα των εθνικιστών στον εμφύλιο τούς ακολούθησε στην Ταϊβάν, όπου και διηύθυνε το Ερευνητικό Ινστιτούτο Academia Sinica. Κήρυκας των δημοκρατικών αξιών, άσκησε κριτική στον ηγέτη των εθνικιστών Chiang Kai-shek και υπέστη την λογοκρισία του. «Η ζωή του κύριου Πε Ρίπου» δημοσιεύτηκε στις 28/6/1924, στην κινεζική εφημερίδα της Σαγκάης Shen-bao.

---

[1] Στην κινέζικη γλώσσα πάντα το επώνυμο προηγείται του ονόματος. (σ.τ.μ.)

[2] Παλιά ονομασία επαρχίας της Κίνας. Στην έκταση της περιελάμβανε τμήματα των σημερινών επαρχιών Χέμπεϊ, Χέναν, Σάνντονγκ και τις πόλεις Πεκίνο και Τιεντζίν. (σ.τ.μ.)