Αν είχαν γραφεί από τον ίδιο συγγραφέα οι πολλαπλές εκδοχές του ίδιου θέματος, θα είχαμε έναν στα καθ' ημάς "Ρασομόν" του Ρ. Ακουτάγκαβα, γνωστού στους περισσότερος από την κινηματογραφική εκδοχή του Κουροσάβα (πέντε, αν θυμάμαι καλά, μάρτυρες αφηγούνται καθένας τη δική του εκδοχή για το ίδιο επεισόδιο). Εδώ έχουμε όμως κάτι πιο πρωτότυπο, για το ίδιο θέμα γράφουν διάφοροι συγγραφείς. Έτσι επαληθεύεται για άλλη μια φορά η ρήση του Μάρσαλ Μακ Λούαν, "Το μέσο είναι το μήνυμα", δηλαδή αυτό που μετράει δεν είναι το θέμα αλλά η λογοτεχνική του απόδοση.
Eξαιρετική η ιδέα των πολλαπλών αφηγήσεων. Πολλαπλές εκδοχές της ίδιας ιστορίας βρίσκουν ένα σημείο συνάντησης κάτω από την προσωπική οπτική διαφορετικών συγγραφέων. Το αφιέρωμα είναι πρωτότυπο.
Λέγεται ότι πολλοί συγγραφείς δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την (ήδη αρκετά επεξεργασμένη από το περιοδικό)ιστορία που τους δόθηκε, με αποτέλεσμα να μην συνεργαστούν στο τεύχος. Όσοι όμως το κατάφεραν έχουν γράψει διαφορετικής αξίας και πνοής κείμενα. Μερικά (Φακίνος, Δρακονταειδής κ.ά) ξεχωρίζουν εμφανώς. Αναπόφευκτα. Η ιδέα να εμφανίζονται, στις τελευταίες σελίδες, κείμενα του "Δέντροϋ" από παλιά εξαντλημένα τεύχη είναι χρήσιμη.
5 σχόλια:
καλοταξίδευτο!
Αν είχαν γραφεί από τον ίδιο συγγραφέα οι πολλαπλές εκδοχές του ίδιου θέματος, θα είχαμε έναν στα καθ' ημάς "Ρασομόν" του Ρ. Ακουτάγκαβα, γνωστού στους περισσότερος από την κινηματογραφική εκδοχή του Κουροσάβα (πέντε, αν θυμάμαι καλά, μάρτυρες αφηγούνται καθένας τη δική του εκδοχή για το ίδιο επεισόδιο). Εδώ έχουμε όμως κάτι πιο πρωτότυπο, για το ίδιο θέμα γράφουν διάφοροι συγγραφείς. Έτσι επαληθεύεται για άλλη μια φορά η ρήση του Μάρσαλ Μακ Λούαν, "Το μέσο είναι το μήνυμα", δηλαδή αυτό που μετράει δεν είναι το θέμα αλλά η λογοτεχνική του απόδοση.
Eξαιρετική η ιδέα των πολλαπλών αφηγήσεων. Πολλαπλές εκδοχές της ίδιας ιστορίας βρίσκουν ένα σημείο συνάντησης κάτω από την προσωπική οπτική διαφορετικών συγγραφέων. Το αφιέρωμα είναι πρωτότυπο.
Σταμάτης Πολενάκης.
Έξυπνη η επιλογή του θέματος.
Συγχαρητήρια και καλές πωλήσεις.
Σ.Π.
Λέγεται ότι πολλοί συγγραφείς δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την (ήδη αρκετά επεξεργασμένη από το περιοδικό)ιστορία που τους δόθηκε, με αποτέλεσμα να μην συνεργαστούν στο τεύχος. Όσοι όμως το κατάφεραν έχουν γράψει διαφορετικής αξίας και πνοής κείμενα. Μερικά (Φακίνος, Δρακονταειδής κ.ά) ξεχωρίζουν εμφανώς. Αναπόφευκτα. Η ιδέα να εμφανίζονται, στις τελευταίες σελίδες, κείμενα του "Δέντροϋ" από παλιά εξαντλημένα τεύχη είναι χρήσιμη.
Βασίλης Π.
Δημοσίευση σχολίου