Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Παναγιώτης Τέτσης (1925-2016)


Τον άκουγα σε μια συνέντευξη, μήνες πριν. Η συνομιλήτρια τον ρώτησε για ένα έργο του με λουλούδια. Πώς ή γιατί τα ζωγράφισε. Η απάντηση, φαινομενικά απλή, ήταν όλη η γενεαλογία της τέχνης. "Μου φέρνουν λουλούδια. Τα καημένα θα ξεραθούν. Δεν τα ζωγραφίζω;"
Προχθές διαβασα μια δήλωσή του, για τον φόβο της υπερβολής και του λεγόμενου "μοντέρνου". Μου θύμισε τη συμβουλή που έδινε στο γιο του ο τεχνοκριτικός, πατέρας του σπουδαίου Πολ Μοράν. "Πρόσεχε, μέχρι τον Σεζάν, όχι πιο πέρα".

Ορισμένοι μπορούν να το καταλάβουν. Ο μοντερνισμός στη ζωγραφική δεν υπήρξε μόνο μια κρίση του αντικειμένου και της παράστασης, αλλά και λύση σε κάποιες περιπτώσεις, ενός ηθικού συμβολαίου με τα ίδια τα πράγματα. Ορισμένοι μπορεί να θυμούνται κάτι που έχει λεχθεί για μια παράσταση του Αγίου (ή ευαγγελιστή;) Μάρκου, του Ντονατέλο. Απόλυτος ύμνος στην εικόνα και τη δεξιοτεχνία. "Αν έτσι πράγματι ήταν ο Μάρκος πρέπει να πιστέψω αυτά που έγραψε".


Δεν υπάρχουν σχόλια: