Κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας, είδα ότι ένα παιδί βρισκόταν επί τω έργω, στον τοίχο του Παναθηναικού. Τι δραστηριότητα κι αυτή με τα γκράφιτι!. Ένας φίλος μου έλεγε το περασμένο Σάββατο, ότι μας θεωρεί λαό φίλεργο περί την τέχνη, αφού ο καθένας με κάτι θέλει οπωσδήποτε να απασχολεί τα χέρια και το νου του.
Ο συνομιλητής βέβαια (εγώ) δεν συμφώνησε, θεωρώντας πως κάτι τέτοιο είναι ο ορισμός του ερασιτεχνικού. Και, τόνισε, ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε πως αυτόν τον πληθωρισμό του μετρίου (εν ταυτώ και κακόγουστου) επικαλείται ως επιχείρημα η δημιουργική ταυτότητα της χώρας.
Εν πάση περιπτώσει, ο φωτογράφος κατέβηκε την Αλεξάνδρας, έστριψε την θορυβώδη Ιπποκράτους και βρέθηκε στις παρυφές των Εξαρχείων, όπου ένα κουρείο τού ενέπνευσε τη διάθεση να βελτιώσει την εικόνα του.
Ο ειδικός επί της κόμης είχε καταγωγή από το Μπαγκλαντές, υποστήριζε την Αργεντινή στο Μουντιάλ, μιλούσε επαρκώς τη γλώσσα μας και όταν του είπα ότι ήρθα στον κόσμο όταν η Ινδία και το Πακιστάν γίνονταν διαφορετικές χώρες, όπως και ότι στη σύγκρουση Πακιστάν-Μπαγκλαντές είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο, διέκρινα δέος στην έκφρασή του, ο χρόνος πάντα είναι μέγεθος, για πολλούς λόγους, υποβλητικό. Με ρώτησε αν έχω πάει στην Ντάκα, και έδειξε σαν να είχε δεχτεί μια προσωπική φιλοφρόνηση όταν έμαθε ότι ταξίδεψα νέος στη χώρα του και έχω τις καλύτερες των εντυπώσεων από τους ανθρώπους και τον τόπο.
Φωτ. του γκράφιτι: Κ.Μ.
Φωτ. κουρείου: Τ.Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου