Μια συζήτηση για την "Αθανασία των σκύλων", χθες στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον Δημήτρη Τρίκα, για το ρόλο των σκύλων, που παρά τον τίτλο δεν είναι πρωταγωνιστές των 70 ιστοριών του βιβλίου, για τον ευφημισμό του όρου "Αθανασία" που αφορά ένα βιβλίο με τόσο παρελθόν και τόση χαμένη ύλη, τη σχέση του χρόνου με το έργο της λογοτεχνίας και τον ποιητή, τη δυσανεξία των ανθρώπων στο πραγματικό ("Ο άνθρωπος δεν αντέχει πολλή πραγματικότητα", Τ.Σ.Έλιοτ), τη μανία να βελτιώνουμε εσαεί μια μορφή ("Ένα έργο δεν τελειώνει ποτέ", Μαλαρμέ) και τη νεύρωση για ένα απόλυτο αποτέλεσμα, όπως εκείνη η εφηβική αναποφασιστικότητα (του είπα), όταν δοκιμάζαμε δέκα πουκάμισα και ισάριθμα παπούτσια πριν την έξοδό μας. "Νομίζω ότι σου αρέσει το καλό ντύσιμο", μου είπε ο εξαιρετικός συνομιλητής, παίρνοντας αφορμή από την πρόχειρη μεταφορά μου.
Του αποκάλυψα ότι αγαπώ τα ρούχα, τα βιβλία και τα αντικείμενα από δεύτερο χέρι (το σιωπηλό παρελθόν τους, το αίνιγμα της ιστορία τους), μιλήσαμε για τους λεπτούς αιφνιδιασμούς τους, όταν στη Φρανκφούρτη, π.χ., βρήκα σε ένα δερμάτινο σακάκι την κάρτα ενός οδοντογιατρού από το Σίδνευ και στην Ιταλία ένα εισιτήριο Στοκχόλμη-Μιλάνο.
Μια ωραία συζήτηση με ένα καλλιεργημένο πρόσωπο που είχε υπογραμμίσει το βιβλίο, είχε βρει πόσο επίμονα εμφανίζεται η λέξη "χαμένο", "ανολοκλήρωτο", "μοιραίο", "μακρινό", "σκιά" και άλλα, και μου είπε πόσο αγαπά τον γνωμικό λόγο και τη διακειμενικότητα στους συγγραφείς. Σπάνια (ποτέ για να είμαι ακριβής),στις προφορικές συζητήσεις μου λέω σχεδόν όλα εκείνα που θα ήθελα. Μετάδοση στις 8.30 την ΛαμπροΤρίτη. "Σημείο ΑRΤ", Τρίτο πρόγραμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου