Mια παλιά Μόστρα

Επ' ευκαιρία της αφίσας και του εν προόδω ευρισκόμενου φεστιβάλ. Θυμάμαι το Σεπτέμβριο του 197; (Βενετία), να παρακολουθώ σε μια μισογεμάτη αίθουσα, στην Accademia, το "Θίασο". Χωρίς διάλειμμα. Όταν άναψαν τα φώτα του τέλους είχαμε μείνει δέκα. Κάποιος Ιταλός από δίπλα, που μας είχε ακούσει να μιλάμε, πλησίασε και ρώτησε: "Η παρέα της δεξιάς που τραγουδά, όταν φτάνει στο τέλος του δρόμου είναι πια σε άλλη εποχή;". Κατάλαβα πως η άγνοια της Ιστορίας (από τα τραγούδια του εμφυλίου στο ξαφνικό πέρασμα, στην ίδια σκηνή, στις εκλογές του '52 με τη νίκη του Παπάγου) ήταν εμπόδιο στην κατανόηση. Το ίδιο κι άλλα στοιχεία. Αδύνατο να γίνουν αντιληπτές οι λεπτομέρειες αν δεν ήξερες τα ιστορικά συμφαραζόμενα. Εν πάση περιπτώσει, να η λαβή να ξαναδώ το μείζον έργο του Αγγελόπουλου μετά; από τόσα χρόνια.