Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Con te partiro

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω αν πρόσεξες, Κώστα, στο 3ο λεπτό περίπου της διάρκειας, ο Μποτσέλλι χειροκροτείται. Καθώς δεν έχει την εικόνα του χώρου, το χειροκρότημα είναι η μοναδική ανταπόκριση και ανταπόδοση που αντιλαμβάνεται. Πρόσεξε, εκείνη τη στιγμή, την έκφραση της χαράς που εμφανίζεται στο πρόσωπό του! Σχεδόν παιδική ευφροσύνη!

Ε.Χαρ.

Ανώνυμος είπε...

Kώστα, θα είμαι υπερβολικός αν πω ότι η παρατήρηση του (ή της) Ε.Χαρ. για το ευφρόσυνο χαμόγελο ενός τυφλού θυμίζει πολύ το πρώτο βιβλίο πεζών κειμένων σου ("Με εισιτήριο επιστροφής");
Μετά από τόσα χρόνια θυμάμαι, αόριστα, τέτοιου είδους παρατηρήσεις στις ημερολογιακές εκείνες καταγραφές. Δεν θίγεται υποθέτω (και ελπίζω) ο προηγούμενος σχολιαστής. Πρόκειται για κοινότητα στο βλέμμα σας.
Aν πάντως θέλεις τη γνώμη μου, μην φορτώνεις το μπλογκ με γιουτιουμπ. Ό,τι κι αν είναι. φίλος (και μνήμων πάντα)

Χαρ.Ε. Γαλανός

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τον κύριο Ε.Χαρ.

Σ. Παπαδήμας