Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

υπογραμμίσεις

Costas Mavroudis κοινοποίησε την κατάσταση του χρήστη Dora Sarri.
Από την "ασύνειδη προσμονή μιας θαυμάσιας ευλογημένης μοίρας" ("Τα πορφυρά πανιά", Αλεξάντρ Γκριν, ΚΙΧΛΗ) στο "ανεκπλήρωτο που έχει εγκατασταθεί φιλικά στη ζωή μας" ("Η αθανασία των σκύλων", Κώστας Μαυρουδής, ΠΟΛΙΣ). Και από εκεί στη "Νεμπράσκα" του Πέιν: καλοσύνη, λύπη, ρεμβασμός για το κοινό ανθρώπινο, μαλακτικά αν αυτή η λέξη αντιστοιχεί στο soothing. Διαδρομές που μπλέκονται και ανακουφίζουν

Αθανασία

Από τον τοίχο της κας Κaterina Katrina, κολακευτική αναφορά στην "Αθανασία"

"Αφήσαμε τις βαλίτσες χτες το μεσημέρι, κοιταχτήκαμε με τον Michael, και ξεκινήσαμε για την Αθήνα , πρώτα στο αγαπημένο μας βιβλιοπωλείο και μετά για καφέ στην Πλάκα... κοιτάζοντας , χαλαρώνοντας και ξεφυλλίζοντας την Αθανασία των σκύλων, του Κώστα Μαυρουδή."

http://www.youtube.com/watch?v=bG6YxTl-C2Q
Μ. Χατζιδάκις - Ο χορός των σκύλων
 
 
 

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Σας φέρνω αυτό που ζητήσατε...

  1. Αυτό το κείμενο, γραμμένο πριν από καιρό, δεν θυμάμαι δυστυχώς για ποιο έντυπο, θα μπορούσε να ενταχθεί στην ύλη του ΔΕΝΤΡΟΥ που τυπώνεται αύριο με θέμα την Παραλογοτεχνία, το ζήτημα των κριτηρίων, τον Κανόνα και την [παρ]ανάγνωση. Δεν συμπεριλήφθηκε στο εν λόγω αφιέρωμα και προτείνεται εδώ, στη σελίδα μου, αν κάποιον αφορά το ζήτημα
    και δεν τον αποτρέπει, βέβαια, η έκτασή του.

    «Σας φέρνω, κύριε, αυτό που ζητήσατε…»
    [Σκέψεις για την παραλογοτεχνία και το «ευπώλητο» ανάγνωσμα]

    1. Nέος, κάποτε, σε μια συζήτηση, χαρακτήρισα «αριστούργημα» ένα βιβλίο που είχα διαβάσει. Ο ώριμος συνομιλητής μου με διέκοψε. Οφείλεις, είπε, να κρατάς τους υπερθετικούς για πραγματικά εξαιρετικές περιπτώσεις. Τι θα πεις, αν κάποτε χρειαστεί, για τον Μοπασάν και τον Τουργκένιεφ; Πώς θα χαρακτηρίσεις το "Βυσσινόκηπο"; Τώρα, έχω πια κι εγώ την ίδια αντίληψη. Tο όχημα της ωριμότητας κυλά μόνο στις ράγες που έστρωσε ο χρόνος. Το διάβασμα (παρηγορητική και βαθειά μαθητεία στον εαυτό μας και τον κόσμο) χωρίς την πείρα της περιπέτειάς μας μένει αβαθής πρωτογένεια. Παίρνει αρκετό χρόνο να το αντιληφθούμε. Μεταξύ των αναγνώσεων του λογοτεχνικού έργου, πλεονεκτεί κατά κράτος εκείνη που γίνεται με γυαλιά πρεσβυωπίας.

    2. Υπάρχει όμως μια διαφορετική ανάγνωση (με άλλη χρήση και ζητούμενο), που αφορά το παραλογοτεχνικό αφήγημα. Διατρέχει καλοπροαίρετα την άπνοια των ιδεών, την ανύπαρκτη λογοτεχνικότητα, όπως κάποιος που αντιμετωπίζει τα κέρινα της Τισό ως γλυπτική. Χιλιάδες ανάλογες σελίδες καταναλώνονται περιπαθώς. Το είδος (και η αφοσίωση σ’ αυτό) είναι παλιό. Το λαϊκό ανάγνωσμα, σε εβδομαδιαίες συνέχειες ή αυτοτελώς, υπήρξε πάντοτε δημοφιλές, με σταθερή εκπροσώπηση στην αγορά και είχε στο παρελθόν, όπως λένε οι μελετητές, ορισμένα «συμπαθητικά», ακόμα και αξιανάγνωστα αποτελέσματα. Το σημερινό φαινόμενο όμως αφορά ένα νέο, διευρυμένο στρώμα που συχνά οι επιλογές του, και οι κυκλοφορίες που συνεπάγονται, αιφνιδιάζουν. Πρόκειται στην ουσία για την έκφραση ενός συγκεκριμένου γούστου (ακρισίας, θα λέγαμε σωστότερα), τεράστιων ομάδων οι οποίες, αν και στέκονται πάνω απ’ τη γραπτή σελίδα, δεν χρειάστηκαν ποτέ την αρωγή της λογοτεχνίας, τη σωτήρια συνάντηση μαζί της, ούτε, βέβαια, υποψιάζονται σ’ αυτή τη σχέση τον ψίθυρο της ανθρώπινης μοίρας.

    3.Το δημοφιλές μυθιστόρημα της παραλογοτεχνίας (αποδιδόμενο με τον νεολογισμό «ευπώλητο») είναι σήμερα, μαζί με τον μεσημβρινό τηλεοπτικό λόγο και τα gossip περιοδικά, κύρια έκφραση της μαζικής κουλτούρας. Αν κάθε δημιουργική πράξη χαρακτηρίζεται από την αγωνία να αιφνιδιάσει και να δ ι α ρ κ έ σ ε ι, το συγκεκριμένο ανάγνωσμα είναι ύμνος στο εφήμερο. Παρόλα αυτά, κατά κανόνα, δεν ενοχλεί ως κρίση της αγωγής μας. Με ποια εξουσιοδότηση, άλλωστε, θα προτάξει κανείς τις δικές του προτεραιότητες για να καταγγείλει μιαν ασχολία ως ξένη με την «πολιτική ορθότητα», την ελπίδα της συλλογικής καλλιέργειας, την «πολιτισμική πρόοδο»; Με την εμπορική παραλογοτεχνία ασχολούνται κυρίως οι περιέργειες της αγοράς, που θέλει να δει πώς και γιατί το ενδιαφέρον χιλιάδων αναγνωστών αδρανεί ή απουσιάζει μέσα σε διευρυμένους ορίζοντες παιδείας (cd, διαδίκτυο, ποιοτικά βιβλία) και ασχολείται με το πρόσωπο που καθηλώνεται στη χάρτινη οθόνη, στη μαγγανεία της πρωτοβάθμιας αφήγησης. Τις μεγάλες, μ' άλλα λόγια, ομάδες αναγνωστριών (με ποικίλες ηλικίες, αλλά κοινές κλίσεις), παγιωμένες πια σε κοινωνικό και οικονομικό μέγεθος. Δύσκολα μπορείς να πεις αν ο τεράστιος αριθμός τους είναι μεθόδευση εργαστηρίου  για την παραγωγή του «ευπώλητου». Το συγκεκριμένο κοινό υπάρχει αβίαστα και απολαμβάνει το αφελές με τους ίδιους όρους που παρακολουθεί την αγαπημένη του σαπουνόπερα. Η συνάντηση και η σχέση με τη ναΐφ γραφή, φυσική και αναπόφευκτη, δείχνει να μην χρειάζεται μεσολάβηση. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, μου φαίνεται ότι το φαινόμενο εκφράζεται απόλυτα από την απάντηση εκείνου του Γάλλου σερβιτόρου στην ένσταση του διαμαρτηρόμενου πελάτη γι' αυτό που ήρθε. «Σας φέρνω, κύριε, αυτό  που ζητήσατε».

    4. Χαριτολογώντας (ή παριστάνοντας το «δικηγόρο του διαβόλου»), ας υποθέσω ένα παράδοξο: ότι εκδότες και συγγραφείς παραλογοτεχνίας υπερασπίζουν, με σοφιστικέ επιχειρήματα, την παραγωγή τους. «Δεν συμβαίνει δα και τίποτε τρομερό με το ευπώλητο», θα πουν. «Ο απαιτητικός αναγνώστης υπήρξε πάντοτε είδος εν ανεπαρκεία. Ποτέ δεν ήταν αριθμητικά υπολογίσιμος στη νεοελληνική συνθήκη, όπου, άλλωστε, είναι άγνωστη ως πνευματική στάση η στοχαστικότητα, η γόνιμη “αγοραφοβία” και η μοναξιά». Ισχυρίζονται ακόμα ότι, και στην αυστηρή εκδοχή τής λογοτεχνίας μας, οι συγγραφείς που κατασκεύασαν πρωτότυπες ιδέες και αξιοσημείωτο μυθοπλαστικό κόσμο δεν περίσσευαν. Για παράδειγμα, πόσους λογοτεχνικούς ήρωες από τη βιβλιογραφία μας μπορεί να ανακαλέσει κανείς εύκολα, μετά τον Καζαντζάκη; Τους ακούω να χρησιμοποιούν ένα σνομπ, όχι όμως και τόσο ανακριβές, επιχείρημα του αισθητισμού: «το μέτριο έργο είναι πολύ πιο αδιάφορο (και ασύγκριτα πληκτικότερο) απ’ το κακό». Θέλοντας, τέλος, να απενοχοποιηθούν, μιλούν για τη γενεαλογία και την καταγωγή των προτιμήσεων, θυμίζοντας την απερίφραστη αλήθεια που εκστόμισε κάποτε ο μεσοπολεμικός Μουσολίνι. «Όχι, δεν είμαι εγώ ο εισηγητής της πολιτικής μου θεωρίας. Την ανέσυρα από το υποσυνείδητο του λαού».

    5. Ο άκριτος αναγνώστης, όπως ο καταναλωτής της μαζικής κουλτούρας γενικότερα, είναι μνημείο ταύτισης. Αχειραγώγητος από την καλλιέργεια, περνά από την αθωότητα στον συναισθηματισμό. Οι χαρακτήρες που συναντά στο ανάγνωσμα είναι πάντα αυτός ο ίδιος, ή μοιάζουν εντυπωσιακά με τα πρόσωπα που ακούει και βλέπει. Ανάμεσα στο κείμενο και σ’ αυτόν είναι αδιανόητη οποιαδήποτε δημιουργική σχέση, στροφή στα ενδότερα, «διαστολή του εαυτού», που έλεγε ο Μπλούμ. Δεν επικοινωνεί με καμιά ετερότητα, αφού βρίσκεται απέναντι σε μια περίπου αυτοβιογραφική συνθήκη. Το κείμενο κι ο αναγνώστης του έχουν κοινό κέντρο, οι διάλογοι των προσώπων είναι και δική του πείρα, οι πράξεις τους είναι προβλέψιμοι καθημερινοί κώδικες. Εισπράττει από ένα ταμείο που πληρώνει ο ίδιος.

    6. Δεν είναι τυχαία η συνάντηση του λαϊκού «ευπώλητου» με τον ιλιγγιώδη αριθμό των αγοραστών. Ο συγγραφέας συνομιλεί μαζί τους αδιατάρακτα, με κοινούς μύθους και διαθέσεις, με το συρμό των σύγχρονων ιδεών. Διαβάζω έναν κατάλογο από «αλήθειες», που βρήκα στο ιστολόγιο μιας συγγραφέως, δημιουργού ασύλληπτων εμπορικών επιτυχιών. Πρόκειται για αξιοπρόσεκτες απαντήσεις στο κεφαλαιώδες φιλοσοφικό ερώτημα «Γιατί είμαστε Έλληνες». Τις συγκέντρωσε στη σελίδα της, επειδή προφανώς τις ενστερνίζεται ή τις θαυμάζει. «Είμαστε Έλληνες, γιατί όταν πονάμε, ξέρουμε να χορεύουμε ζεϊμπέκικο». «Γιατί δεν κάνουμε επίσκεψη με άδεια χέρια». «Γιατί δεν εξηγείται στον ξένο τι σημαίνει καψούρα». «Γιατί βράζει το αίμα μας». «Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα». «Γιατί φωτίσαμε τον κόσμο». «Γιατί μιλάμε δυνατά». «Γιατί γράψαμε την "Ιλιάδα", που η ξένοι την κάνουν έργο πολλά χρόνια μετά».

    7. Κι όμως, πιστεύω, γνωρίσαμε ένα χαρακτήρα ζωής πριν από την εισβολή των χιλιάδων νέων αναγνωστών στα βιβλιοπωλεία και τη στατιστική. Δεν κολακεύω το παρελθόν μας. Υπήρξε ασήμαντο και ανιαρό μέχρι θανάτου. Ωστόσο, εκείνη η ζωή, ανέγγιχτη από τη μαζική κουλτούρα (προγλωσσικά έντυπα, τηλεόραση, λαϊκό αφήγημα) έδωσε διακριτικά κάποια νοήματα βίου. Χαμηλές πτήσεις, βέβαια, δρόμους μικρών αποστάσεων, προσοδοφόρο κοίτασμα όμως. Θυμάμαι, πριν από χρόνια, που μια γνωστή μου (από παλιά) γυναίκα μού έδειξε υπερήφανα τη βιβλιοθήκη της. Βλέποντας τους μελαγχολικούς τίτλους (από δύο κυρίως εκδοτικούς οίκους), έκανα τη σκέψη, πόσο πιο ουσιώδη πράγματα προσποριζόταν (και της τα αναγνώριζα), όταν χρόνια πριν, αλλού, χωρίς βιβλία, την άκουγα να αφηγείται πληθωρικά προσωπικές ιστορίες, οικογενειακά χρονικά, δράματα και παρωδίες από το χάρτη της περιοχής. Πριν απ’ τις ασήμαντες αναγνώσεις της (όπως και πριν απ’ την τηλοψία) ίσως βέβαια ανιούσε, κοιμόταν δυσκολότερα, συγκατάνευε σε φλύαρες επισκέψεις για τα άδεια βράδια της. Διέθετε όμως έναν μυθικό και αξιακό κόσμο με απείρως περισσότερο βάρος απ’ όσο ο γραπτός πολτός που έβλεπα στην ασήμαντη βιβλιοθήκη της. Διέθετε κόσμο βιωμένων σημασιών (και Μορφών) και, βέβαια, ένα στοιχείο μάταια ζητούμενο σήμερα. Τη σοβαρή και αναγνωρίσιμη ταυτότητα.

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Το πέρασμα του χρόνου


Η χρονιά της μακράς νύχτας

ΤΑ ΝΕΑ, βιβλιοδρόμιο, 11.1. 2014

...αντίθετα έχουν βάθος τα ωραία σύντομα αφηγήματα του Κώστα Μαυρουδή, στον τόμο "Η αθανασία των σκύλων", όπου το συμπαθές, πανταχού παρόν τετράποδο γίνεται με λεπτό τρόπο γεωμετρικός τόπος και μέσο σχολιασμού, προσωπικών αναμνήσεων του συγγραφέα, αισθητικών βιωμάτων, ιστορικών επεισοδίων και των εσωτερικών αλλαγών που φέρνει στον άνθρωπο το πέρασμα του χρόνου.

Δημοσθένης Κούρτοβικ






Η μύγα



Όταν το πρωί αγόρασα το εν λόγω τομίδιο (από την υπογραφή του κατόχου βλέπω ότι προέρχεται από το Μιλάνο) έσκυψε δίπλα μου κάποιος που έψαχνε τον ίδιο σωρό με βιβλία. Τον βλέπω για χρόνια στα παλιατζίδικα. Σήμερα με παρακάλεσε να δει την παλιά εκτύπωση και τη χρονολογία εκδόσεως (1934), που είναι το 12ο έτος με τη χρονολόγηση του ιταλικού καθεστώτος.

Το χαρτί είναι πολύ καλό σαμουά, οι υποκίτρινες σελίδες είναι κομμένες, άρα διαβασμένο. Αφού είδαμε λίγα κεφάλαια (Ντάντε, Βοκάκιος κλπ) ανακαλύψαμε αυτή η μύγα στο δεξί κάτω μέρος της σελίδας 233 (Β φωτογραφία)

Είχε διασωθεί, νεκρή, αποξηραμένη αλλά άρτια. Μια μύγα, δηλαδή, του μεσοπολέμου είχε ταξιδέψει 80 χρόνια στο μέλλον. Γύρω της βούιζαν γεγονότα, τραγωδίες, δράματα, η ιστορία άλλαζε το χάρτη της Ευρώπης, το φασιστικό καλοκαίρι που η πτήση της σταμάτησε σ' αυτό το βιβλίο δεν το θυμάται κανείς (μόνο στα έργα του Πιραντέλο εξακολουθούν να ζουν εκείνα τα ζεστά μεσημέρια), αλλά κατάφερε να γίνει μια μικρή σταρ στο παρόν σχόλιο, κατακτώντας το μέσον (FB) που τη φιλοξενεί. Είναι παραπάνω από τα μέτρα μιας μύγας. Θα σχολιαζα, μάλιστα, πως είτε μιλάμε για το μέλλον των ανθρώπων, είτε των μυγών, είναι ύψιστη εύνοια να σου επιφυλλάσσεται εκείνος που τον εμπνέει η αναδρομή.




Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Aπό το FB του Ίκαρου Μπαμπασάκη

  1. "Σε τi χρησιμεύουν τόσα βιβλία;" ρώτησε ένα απόγευμα το παιδί. "Σε τίποτα", είπε μετά από σύντομη σκέψη εκείνος. "Είναι σενάρια του εαυτού τους"

    [Κώστας Μαυρουδής, Η Αθανασία των Σκύλων, εκδ. Πόλις, σ. 122]
     
     
     
  2. Φωτογραφία: "Σε τi χρησιμεύουν τόσα βιβλία;" ρώτησε ένα απόγευμα το παιδί. "Σε τίποτα", είπε μετά από σύντομη σκέψη εκείνος. "Είναι σενάρια του εαυτού τους"
[Κώστας Μαυρουδής, Η Αθανασία των Σκύλων, εκδ. Πόλις, σ. 122]